Filmowe okna Stanisława Lenartowicza

Urodził się w Łodzi i całe swe zawodowe życie związał z tym miastem. Jest absolwentem Wydziału Reżyserii łódzkiej Szkoły Filmowej (1978), a większość swych filmów nakręcił w miejscowych studiach: Se-Ma-For i Anima-Pol. W filmie animowanym zadebiutował jako pierwszy z licznego grona absolwentów łódzkiego Liceum Plastycznego, którzy w latach sześćdziesiątych ubiegłego wieku zasilili kadrę Studia Małych Form Filmowych „Se-Ma-For”. Pod jego kierunkiem w latach dziewięćdziesiątych powstała cała, składająca się z kilkudziesięciu filmików, animacja do polskiej wersji „Ulicy Sezamkowej".

Zaczynał od odcinków popularnych seriali, realizowanych w technice wycinankowej: „Przygody Sindbada żeglarza” (odc. „Kwiat ocknienia”, 1969) i „Klechdy polskie” (odc. „Jej łza”, 1970; „Opowieść bursztynowa”, 1971). Za autorską opowieść dla najmłodszych „Jak Stolem gwiazdy gasił” (1974) otrzymał Poznańskie Koziołki oraz Marcinka na IV Ogólnopolskim Festiwalu Filmów dla Dzieci i Młodzieży w Poznaniu (1975). Dużą popularność oraz wiele festiwalowych nagród, ze Srebrnymi Koziołkami w Poznaniu (1984) na czele, przyniosła mu zrealizowana w technikach kombinowanych ekranizacja fragmentów fińskiego eposu „Kalevala” (1983-1986). Film urzeka oryginalną plastyką, znakomicie oddającą klimat dzieła, czyniąc ten miniserial (trzy odcinki) niezwykle atrakcyjnym zarówno dla dzieci, jak i dla dorosłych.

Bo warto zauważyć, że Lenartowicz poza twórczością dla dzieci zajmuje się także realizacją wysublimowanych plastycznie autorskich filmów dla dorosłych. Inspirowane słynnym obrazem Édouarda Maneta „Śniadanie na trawie” (1975) przyniosło mu II nagrodę na festiwalu w Linzu (1976), a poetycka refleksja na temat przemijania „Portret” (1977) – nagrodę CIDALC (Komisji UNESCO ds. Rozpowszechniania Sztuki i Literatury przez Film) na Międzynarodowych Festiwalu Filmów Krótkometrażowych w Krakowie (1977) oraz Nagrodę Publiczności na Przeglądzie Filmów o Sztuce w Zakopanem (1978).

Lenartowicz jest autorem blisko pół setki filmów, w większości autorskich, nakręconych w różnorodnych technikach i poetykach, często zajmował się opracowaniem plastycznym filmów innych reżyserów czy realizowaniem efektów oraz zdjęć specjalnych, m.in. w „Przyjacielu wesołego diabła” (1986) Jerzego Łukaszewicza, „Trójkącie bermudzkim” (1987) Wojciecha Wójcika, „Opowieści Harleya” (1987) Wiesława Helaka.

„Pracę nad filmem zaczynam często od pomysłu na formę. Uprawiam wszystkie gatunki filmu animowanego, poczynając od rysunkowego, poprzez lalkowy, po wycinankowy. W moich filmach przewija się motyw okna, który mnie fascynuje. Rozjaśnianie się ekranu wraz z początkiem projekcji filmu jest według mnie swoistym otwieraniem okna” – wyznaje w jednym z wywiadów. Za swe dokonania artystyczny został uhonorowany Nagrodą Ministra Kultury i Sztuki (1989), Złotym Medalem „Gloria Artis – Zasłużony Kulturze” (2008), Nagrodą Stowarzyszenia Filmowców Polskich (2016) oraz wieloma prestiżowymi laurami festiwalowymi, m.in. w Espinho, Linzu, Krakowie, Poznaniu i Zakopanem.