Wszyscy maja dziesiątkę, mam i ja. Część II

Przedstawiam drugą część mojej dziesiątki filmów. Oto one.

4. "Psychoza", Alfred Hitchcock
Wszyscy mają Hitchcocka, mam i ja, a jako że mówiłam, że nie będzie filmów sprzed roku 1960 roku, dotrzymuję obietnicy. Hitchcock artystą był wyjątkowo płodnym i wyjątkowo nierównym. W dziesiątkach lepszych i gorszych sensacyjek, które wyszły spod jego ręki, doszukać się można wprost wizjonerskich rozwiązań. W „Niewłaściwym człowieku” (był drugi, po „Psychozie”, w kolejce do „dziesiątki”) brak tzw. głębi ostrości (która w dzisiejszych czasach jest dostępna na każdym chyba urządzeniu filmującym) Hitchcock zastąpił ekstraordynaryjną konstrukcją telefonu-giganta.

„Psychozę” darzę nostalgicznym uwielbieniem. Była jednym z tych filmów które hipnotyzowały mnie, kiedy jeszcze nie wiedziałam, kto to jest ten pan co ją wyreżyserował i w ogóle wiedziałam nie za wiele. Niedoścignione sposoby na budowanie napięcia, oldschoolowo thrillerowy klimat, kilka scen, które nie bez kozery przeszły do historii. Aha! Trudno zapomnieć o pięknej w swoim psychoanalitycznym szaleństwie interpretacji Žižka w „Z-Boczonej historii kina”.

5. "Świadectwo urodzenia", Stanisław Różewicz
Nie chciałam, żeby „dziesiątka” obeszła się bez godnej reprezentacji naszego pięknego kraju. Nie musiałam długo zastanawiać się, kogo wytypuję do bycia honorowym reprezentantem Polski. Duet braci Różewiczów odkryłam stosunkowo niedawno, ale zdążyłam w trymiga nadrobić zaległości i pragnę oświadczyć wszem i wobec, że ci starsi panowie dwaj, w mojej opinii, nie mają sobie równych.


Kadr z filmu "Świadectwo urodzenia", fot. materiały prasowe

Wydaje mi się, że "Świadectwo urodzenia" jest filmem wyjątkowo intymnym w twórczości Różewiczów. Składa się z trzech niepowiązanych fabularnie historii, rozgrywających się w czasie wojny. Tym co je łączy jest pryzmat, przez który patrzymy: oczy dziecka. Umiejętnie wykorzystana owa perspektywa, jak wiadomo, z dobrego filmu potrafi zrobić film bardzo dobry. W tym przypadku z bardzo dobrego pomogła stać się rewelacyjnym.

6. "Dyskretny urok burżuazji", Luis Buñuel
Luis Buñuel to nieoceniona postać w historii kina. Jego "Pies andaluzyjski" był kamieniem węgielnym kina surrealistycznego. Jednak nie tylko głęboka symbolika i mistrzowskie zakrzywianie rzeczywistości pomogły mu dostać się do panteonu reżyserskich bogów. Buñuel tworzył kino erudycyjne i klimatyczne, skomplikowane w swojej prostocie i proste w swoim przepychu, doniosłe i dowcipne, tyczące rzeczy namaszczonych i niskich, powszechnych i intymnych. "Dyskretny urok burżuazji" w swojej klarownej złożoności wydaje mi się najbardziej reprezentatywnym dziełem w dorobku tego zasłużonego Hiszpana. Nie sposób oprzeć się temu finezyjnemu obrazowi świata rządzonego pieniędzmi, popychanego mocą tych, którzy w walce o status quo gotowi są poświęcić zdrowy rozsądek. Nie sposób oprzeć się wizji, że my sami, tacy spostrzegawczy i rozbawieni po drugiej stronie ekranu, zdrowy rozsądek tracimy wraz z każdym ruchem sankcjonowanym li tylko głęboko poważanymi społecznymi regułami.


Kadr z filmu "Dyskretny urok burżuazji"Luisa Buñuela, fot. materiały prasowe