Czas Apokalipsy

Wojna w Wietnamie. Kapitan Willard otrzymuje ściśle tajną misję, która ratuje go od zapicia się na śmierć. Jego zadaniem jest odnalezienie i ciche zlikwidowanie prominentnego pułkownika Waltera E. Kurtza. Ten znakomicie zapowiadający się wojskowy uznany został za zdrajcę po samowoli, w wyniku której rozkazał zabić czterech podwójnych agentów wywiadu południowowietnamskiego. Mało tego, Kurtz z odległej misji już nie powrócił, zakładając w kambodżańskiej dżungli państwo w państwie, na czele którego sam stanął, a w konsekwencji wypowiadając posłuszeństwo swoim przełożonym. By się do niego dostać, Willard musi odbyć długą, niemal straceńczą podróż w górę rzeki małym patrolowym kutrem. Z każdym dniem, zapoznając się z aktami, coraz bardziej zaczyna rozumieć swoją przyszłą ofiarę. Poczucie to potęgują obrazy wojny i nieodłączna amerykańska arogancja, której reprezentantem jest groteskowy, ale i straszny pułkownik Kilgore. Dokonuje on szturmu na wietnamską wioskę przy akompaniamencie muzyki Wagnera, przy okazji dużo bardziej troszcząc się o fale, na których wraz ze swoimi żołnierzami chciałby zaraz po zrzuceniu napalmu posurfować. Pomimo zdziesiątkowania załogi kutra Willardowi udaje się w końcu doprowadzić do konfrontacji z Kurtzem.

„Czas Apokalipsy” to bez wątpienia arcydzieło światowej kinematografii, a jednocześnie bardzo mocny cios wymierzony w amerykańską politykę dotyczącą konfliktu zbrojnego na Półwyspie Indochińskim, którą Francis Ford Coppola wprost nazywał „nowotworem na ciele Stanów Zjednoczonych”. Co prawda końcowy efekt jest oszałamiający, ale film ten, jak mało który, rodził się w wyjątkowych bólach. Zaczęło się od problemów z luźno opartym na opowiadaniu Josepha Conrada „Jądro ciemności” scenariuszu Johna Miliusa, który początkowo przewidziany był dla George’a Lucasa. Gdy zakończyły się perypetie z obsadą reżyserii, a objął ją Francis Ford Coppola, rozpoczęły się kłopoty z główną rolą. Odrzucił ją Clint Eastwood, Al Pacino, Jack Nicholson, Harvey Keitel po jakimś czasie też zrezygnował, gdyż nie był w stanie wytrzymać w tych warunkach, a Martin Sheen (ekranowy Willard) na planie miał atak serca. Do tego niszczycielski tajfun, przez co m.in. znacząco wydłużył się okres zdjęciowy, a co za tym idzie, pokaźnie przekroczony został budżet (Coppola w końcu zmuszony był do zainwestowania prywatnych środków). Powstał jednak film wybitny zarówno pod względem fabularnym, będąc pewnego rodzaju wojennym esejem filozoficznym, jak i formalnym – znakomite zdjęcia Vittorio Storaro oraz muzyka ilustrowana piosenkami grupy The Doors. W 1979 roku „Czas Apokalipsy” ex aequo z „Blaszanym bębenkiem” nagrodzony został Złotą Palmę w Cannes.