Ulice nędzy

Początek lat sześćdziesiątych, Nowy Jork, dzielnica zamieszkana głównie przez włoskich emigrantów, zwana Małą Italią. Żyją tu dwaj kumple: Charlie Cappa i Johnny Boy Ciavello. Charlie marzy, by tak jak jego wuj Giovanni, który obiecał mu w przyszłości objęcie restauracji, zostać gangsterem. Na razie pracuje dla wuja, ściągając haracze, mozolnie pnąc się po dolnych szczeblach mafijnej kariery. Nie przepada za swoją robotą, tym bardziej że jest gorliwym katolikiem. I tak naprawdę chce się stąd wyrwać, obiecuje to nawet Teresie, kuzynce Johnny'ego, a swojej dziewczynie, nieakceptowanej przez wuja ze względu na jej chorobę. Póki co, chce pomóc swemu nieodpowiedzialnemu przyjacielowi, który popadł w niezłe tarapaty. Musi szybko spłacić jeden ze swych długów. Mężczyzna, który mu kiedyś pożyczył pieniądze, już się nieco denerwuje i wysyła po ich wyegzekwowanie płatnego mordercę. Z tego powodu i Charlie będzie miał solidne kłopoty. Zapłaci za to, że był zbyt pobłażliwy dla swego kumpla.

„Ulice nędzy” to film w dużej mierze autobiograficzny. Martin Scorsese właśnie w Małej Italii, gdzie toczy się akcja opowieści, spędził swe dzieciństwo oraz wczesną młodość. Podłe speluny i nieco lepsze restauracje, liczne kościoły, ulica, a w tej scenerii – bójki, pijaństwa, drobne przekręty, wygłupy, nuda... Tak wyglądało życie codzienne we włoskiej dzielnicy grupy młodzieńców, żyjących w cieniu prawdziwych gangsterów i niemogących oderwać od nich wzroku. Akcję debiutanckiego filmu „Kto puka do moich drzwi”, zrealizowanego sześć lat wcześniej (1967), umieści Scorsese także w tym samym miejscu, co więcej, jego głównego bohatera – ogromnie przypominającego Charliego z „Ulic nędzy” – zagra ten sam aktor (Harvey Keitel), a ścieżkę dźwiękową wypełniły także znane rockowe kawałki. W „Ulicach nędzy” po raz pierwszy pojawił się w filmie amerykańskiego reżysera Robert De Niro (nagroda amerykańskiej krytyki za rolę drugoplanową), który w przyszłości stanie się jednym z jego ulubionych aktorów.