Portal
SFP
ZAPA
Kino Kultura
Studio Munka
Magazyn Filmowy
Stara Łaźnia
PKMW
Federico Fellini
URODZONY: 20 styczeń 1920, Rimini
ZMARŁ: 10 październik 1993 w wieku 73 lat, Rzym (Włochy)
Filmografia
SCENARIUSZ (17)
1987
Wywiad
Scenariusz
1976
Casanova Federico Felliniego
Scenariusz
1973
Amarcord
Scenariusz
1972
Rzym
Scenariusz
1969
Słodka Charity
Na podstawie
1965
Giulietta i duchy
Scenariusz
1963
Osiem i pół - 8 1/2
Scenariusz
1960
Słodkie życie
Scenariusz
1957
Noce Cabirii
Scenariusz
1955
Niebieski ptak
Scenariusz
1954
La Strada
Scenariusz
1953
Wałkonie
Scenariusz
1953
Miłość w mieście
Scenariusz
1952
Biały szejk
Scenariusz
1950
Droga nadziei
Scenariusz
1946
Paisà
Scenariusz
1945
Rzym miasto otwarte
Scenariusz
PION REŻYSERSKI (16)
1993
The King of Ads
Reżyser
1987
Wywiad
Reżyser
1976
Casanova Federico Felliniego
Reżyser
1973
Amarcord
Reżyser
1972
Rzym
Reżyser
1968
Trzy kroki w szaleństwo
Reżyser
1965
Giulietta i duchy
Reżyser
1963
Osiem i pół - 8 1/2
Reżyser
1960
Słodkie życie
Reżyser
1957
Noce Cabirii
Reżyser
1955
Niebieski ptak
Reżyser
1954
La Strada
Reżyser
1953
Wałkonie
Reżyser
1953
Miłość w mieście
Reżyser
1952
Biały szejk
Reżyser
1945
Rzym miasto otwarte
Asystent reżysera
AKTOR (3)
1987
Wywiad
on sam
1974
Tacy byliśmy zakochani
Jako on sam
1972
Rzym
Jako on sam (nie występuje w napisach)
SCENOGRAFIA (1)
1976
Casanova Federico Felliniego
Kostiumy
Opis
Włoski reżyser i scenarzysta, także autor komiksów, słuchowisk i opowiadań. W 1939 przybył do Rzymu z rodzinnego Rimini, by studiować prawo, lecz prawdopodobnie nigdy nie podjął studiów. Swą działalność artystyczną zaczął od publikowania opowiadań satyrycznych, później pisał skecze dla popularnych komików, wreszcie scenariusze (od 1940). W 1943 poznał i poślubił Giuliettę Masinę, gwiazdę swojego serialu radiowego. Do najciekawszych dokonań tego okresu należy udział w pisaniu scenariuszy filmów „Rzym – miasto otwarte” (1945) i „Paisa” (1946) Roberto Rosselliniego – kamieni milowych włoskiego neorealizmu. W 1950 wraz z Alberto Lattuadą nakręcił „Światła variete”, a jego drugi samodzielny film „Wałkonie” (1953) przyniósł mu Srebrnego Lwa w Wenecji i międzynarodowy rozgłos. Utrzymane w poetyce neorealizmu filmy, zwłaszcza „La strada” (1954, Oscar) i „Noce Cabirii” (1957, Oscar) z wybitnymi kreacjami Masiny, postawiły Felliniego w rzędzie największych mistrzów kina. Wraz z premierą „Słodkiego życia” (1960, Złota Palma w Cannes) Fellini zmienia optykę, stając się kronikarzem włoskiego boomu lat 60., kiedy rewolucji przemysłowej towarzyszył kryzys wartości. Jednak najważniejszym filmem tego okresu okazało się „Osiem i pół” (1963, Grand Prix w Moskwie, dwa Oscary) – osnuta na wątkach autobiograficznych analiza procesu twórczego reżysera filmowego, uznana za kluczowe osiągnięcie kina autorskiego lat 60. i jedno z czołowych arcydzieł w historii kina. Kino Felliniego lat 70. to przede wszystkim autorskie spojrzenie na fenomeny kulturowe różnych epok: „Satyricon” (1969), „Rzym” (1972), „Casanova” (1976), a przede wszystkim „Amarcord” (1974, Oscar) – z jednej strony nostalgiczne spojrzenie na czas młodości, lata 20. i 30. na włoskiej prowincji, z drugiej zaś ironiczny rozrachunek z faszyzmem. Podobną optykę przyjmuje w analizowaniu zjawisk współczesnych: feminizmu („Miasto kobiet” 1980), telewizji („Ginger i Fred” 1985) czy w ogóle kultury masowej („Wywiad” 1987).
Stale współpracujący z zespołem oddanych współpracowników, m.in. kompozytorem Nino Rotą, scenografem Daniele Ferzettim, aktorami Giuliettą Masiną i Marcello Mastroiannim, Fellini stworzył typ współczesnego widowiska, bliskiego jarmarcznej tradycji kina, sięgającego jednocześnie po środki właściwe spektaklowi operowemu. Laureat Złotego Lwa (1985), Europejskiej Nagrody Filmowej (1989) oraz honorowego Oscara (1993) za całokształt twórczości filmowej.
Stale współpracujący z zespołem oddanych współpracowników, m.in. kompozytorem Nino Rotą, scenografem Daniele Ferzettim, aktorami Giuliettą Masiną i Marcello Mastroiannim, Fellini stworzył typ współczesnego widowiska, bliskiego jarmarcznej tradycji kina, sięgającego jednocześnie po środki właściwe spektaklowi operowemu. Laureat Złotego Lwa (1985), Europejskiej Nagrody Filmowej (1989) oraz honorowego Oscara (1993) za całokształt twórczości filmowej.
Konrad J. Zarębski
opis redakcji
Copyright © by Stowarzyszenie Filmowców Polskich 2002 - 2024