Wstręt

Nieśmiała Belgijka Carol pracuje jako manicurzystka w londyńskim gabinecie kosmetycznym. Chorobliwie boi się mężczyzn, a zawłaszcza robotników oraz hałaśliwych bywalców pubów, i stara się unikać ich towarzystwa. Wyraźnie tłumi popęd seksualny. Niepewna swojej znajomości angielskiego, odmawia wszelkiej integracji z lokalnym społeczeństwem. W Kensington wynajmuje wraz z siostrą Helen i jej kochankiem Michaelem przestronny, pełny antyków apartament. Leżąc w nocy samotnie, z obrzydzeniem przysłuchuje się miłosnym jękom kochanków za ścianą, i otwarcie demonstruje swoją dezaprobatę dla obecności mężczyzny.
Kiedy siostra wyjeżdża z Michaelem na wakacje do Włoch, Carol zaczyna mieć halucynacje. Jej dziwne zachowanie powoduje, że zostaje zwolniona z pracy. Popadając w schizofrenię, dziewczyna barykaduje się w swoim mieszkaniu. Jej chory umysł szuka schronienia w fantazjach oraz koszmarach nocnych, przewrażliwiona Carol widzi pękanie ścian, ręce wyrastające z nich, cienie za drzwiami, słyszy powtarzaną maniakalnie palcówkę na fortepianie, zwielokrotnione cykanie zegarka... Zakochany w niej Colin próbuje bezskutecznie nawiązać kontakt z dziewczyną i w końcu postanawia ją odwiedzić. Carol odpowiada agresją i morduje go, zaś ciało wrzuca do wanny. Po nieprzyjemnej rozmowie z żoną Michaela przerywa kabel telefoniczny, tracąc ostatecznie kontakt ze światem. Później brzytwą morduje gospodarza domu, który odbiera komorne, a przy okazji zaleca się do niej. Popada w stan apatii i tak zostaje odnaleziona przez Helen i Michaela po powrocie.

Utrzymany w konwencji horroru, czarno -biały film Romana Polańskiego jest właściwie studium choroby psychicznej, wywołanej przez poczucie alienacji oraz miłosne niespełnienie. Szczegółowo pokazuje kolejne objawy schizofrenii oraz spowodowany nią rozpad ludzkiej osobowości. Czyni to za pomocą rejestracji intymnych przeżyć bohaterki, zacierając granice między fikcją i rzeczywistością, a zarazem wzbudza emocje, które zwykle towarzyszą odbiorowi filmu grozy. Atmosfera współgra ze stanem emocjonalnym Carol, centralnej postaci we „Wstręcie”, mającej skłonność do popadania w milczenie oraz katatonię. Narracja prowadzona na początku przez narratora-podglądacza zostaje później częściowo przekazana bohaterce i znakomicie łączy oba punkty widzenia, wzmocnione przez efekty akustyczne i wizualne. W planie muzycznym dominuje perkusja, która wybija rytm szaleństwa Carol.
Jest to pierwszy film Romana Polańskiego nakręcony w języku angielskim. Został on nagrodzony m.in. Srebrnym Niedźwiedziem na festiwalu w Berlinie.