Milczenie owiec

Clarice Starling, studentka akademii FBI, przejawia nadzwyczajne zdolności w dziedzinie analizy psychologicznych sylwetek seryjnych morderców, co stawia ją przed wyjątkowo trudnym zadaniem: ma pomóc w zdemaskowaniu mordercy o pseudonimie Buffalo Bill, który zabija młode kobiety i odziera je ze skóry. Kluczem powinna być rozmowa z niejakim Hannibalem Lecterem, psychiatrą i zarazem psychopatą, odsiadującym dożywotni wyrok za morderstwo i kanibalizm. Lecter ma pewną wiedzę o Buffalo Billu, ale w zamian oczekuje złagodzenia warunków odbywania kary. Wcześniej jednak dokonuje wnikliwej psychoanalizy Clarice, zmuszając ją do refleksji nad jej gotowością do wykonania najcięższych zdań. Takich jak starcie z Buffalo Billem. W czasie, kiedy dziewczyna odnosi swój pierwszy zawodowy sukces, Lecter ucieka z więzienia.

„Milczenie owiec” Jonathana Demme’a jest jednym z nielicznych filmów, które zdobyły Oscara, choć weszły na ekran w lutym 1991, zanim jeszcze przyznano nagrody Akademii za rok 1990 – zazwyczaj oscarowy sukces zapewnia premiera pod koniec roku. Sensacją już było to, że filmowi znajdującemu się od roku na ekranie przypadło aż siedem nominacji. Tymczasem „Milczenie owiec” - jako trzeci film w historii kina, po „Ich nocach” Capry i „Locie nad kukułczym gniazdem” Formana – zdobyło oscarowego wielkiego szlema: statuetki za film roku, reżyserię, scenariusz i główne role, kobiecą i męską. Wyjaśnienie tego fenomenu jest niezwykle łatwe, widać je na ekranie. Zawiera się w fabule, zaczerpniętej z prozy Thomasa Harrisa, cechujący się niezwykłą inteligencją bohaterowie, sposób budowania relacji między nimi, świadomość współzależności między śledztwem toczonym w zupełnie innej sprawie i rozmowie, a raczej grze tych dwojga. No i niezwykłą charyzma Anthony Hopkinsa, który sięgnął po nagrodę za rolę główną, choć przebywał na ekranie raptem 16 minut.
.