Dwa księżyce

Akcja toczy się w Kazimierzu nad Wisłą na początku lat trzydziestych. Ukazuje epizody z życia stałych mieszkańców miasteczka i przybyłych na wakacje letników. Każdy z siedemnastu epizodów dotyczy innej osoby. Łączy je postać ślepca Michała, który w swej wędrówce spotyka kolejnych bohaterów filmu. Piękna letniczka Flora nie może się zdecydować, w jakiej sukni ma przyjąć kochanka. W końcu znudzony oczekiwaniem mężczyzna odchodzi z jej służącą. Żona pijaka, Ludwisia, spragniona jakiejś odmiany, wychodzi na chwilę do piekarni. Pozostawia rozgrzane żelazko na marynarce męża. Po powrocie do domu zostaje przez niego okrutnie pobita. Krawcowa Walentyna ulega urokowi młodego mężczyzny, który przypomina jej dawnego kochanka. Uczucie podstarzałej kobiety jest z góry skazane na niepowodzenie. Przejezdny malarz portretuje żebraka jako Boga. Owdowiała Malwina jest właścicielką starego sadu. Postanawia go sprzedać, gdyż nie potrafi poradzić sobie z utrzymaniem ogrodu. W końcu jednak pozostaje na gospodarstwie. W finale artyści-malarze odbywają nocną przechadzkę. Pod wpływem światła księżyca, podkreślającego nadrealność krajobrazu, popadają w dziwny nastrój. Jedna z kobiet rozbiera się i biegnie naga przez wzgórza. Ślepiec Michał okrywa jej ciało marynarką.
Film, utrzymany w poetyckim klimacie, ukazuje dwa kontrastujące ze sobą światy. Prości mieszkańcy Kazimierza zmagają się z codziennymi troskami, zgodnie z rytmem dnia. Przybysze i artyści ożywają wieczorami, a ich umysły i serca zajmują sprawy sztuki, wysublimowane uczucia i piękno natury