Był Jazz

Rok 1981. Jerzy "Duduś" Matuszkiewicz, twórca słynnego łódzkiego zespołu jazzowego "Melomani", mówi: Dlaczego graliśmy wtedy jazz? - Ta muzyka była dla nas wszystkim. Na kanwie historii "Melomanów" powstał ten film. Pierwsza połowa lat pięćdziesiątych, kiedy w Polsce jazz był zakazany. Do Łodzi przyjeżdża z Poznania Jacek Karpiński i zatrzymuje się w domu Witka. Chłopak cieszy się z przybycia nowego kolegi, który gra na banjo i wzmocni skład zespołu. Chłopcy spotykają się w jednej z łódzkich kawiarni, gdzie późnym wieczorem, przekupując orkiestrę, mogą nieoficjalnie zagrać parę jazzowych standardów. Lecz strachliwy kierownik wyrzuca ich w obawie przed represjami za propagowanie zakazanej muzyki. Ciotka Tomka prosi, by jego koledzy zagrali na ZMP-owskiej wieczornicy. Witek przyjmuje propozycję. Poznaje Alicję, wokalistkę z kawiarnianego zespołu. Ich znajomość przeradza się w miłość. Alicja jest mężatką, a jej mąż zniknął bez śladu, aresztowany przez UB. Wokół zespołu narasta atmosfera zagrożenia. Tomek zostaje wyrzucony z uczelni po donosie, że grywa jazz. Zaprzyjaźniony z chłopcami redaktor z radia pod groźbą utraty pracy za puszczenie na antenie płyty z muzyką jazzową musi złożyć publiczną samokrytykę. Witek otrzymuje ostrzeżenie za bierność polityczną. Chłopcy są stale szpiegowani. Przestają się spotykać. Tylko Tomek uparcie dąży do zorganizowania prawdziwego koncertu. Kiedy wreszcie pojawia się szansa, że ich występ się odbędzie, następuje nieszczęście. Ścigany przez SOK-istę Jacek ginie pod kołami pociągu. Zrozpaczeni chłopcy chcą zerwać koncert, ale Tomek mobilizuje kolegów, którzy grają dla Jacka słynny standard "Gdy wszyscy święci maszerują". Jego miejsce na estradzie jest puste. Chłopcy grają najpierw wolno, w tonacji żałobnej, potem rytm powoli się zmienia, staje się coraz szybszy, coraz bardziej radosny. Młoda widownia szaleje.
Rok 1981. Zapalone znicze na mogile. Wokół niej muzycy z zespołu "Melomani". Zamyśleni stoją nad grobem, by po chwili odejść cmentarną aleją.