O walce z chorobą i o psychiatrii dziecięcej. Wesprzyj dokument Małgorzaty Imielskiej

Na portalu crowdfundingowym Zrzutka.pl trwa zbiórka środków. Film powstaje w Studiu Filmowym Kalejdoskop. Otrzymał już dofinansowanie na development Polskiego Instytutu Sztuki Filmowej. Dzięki temu prace ruszyły wiosną 2021 roku, ekipa ma za sobą 10 dni zdjęciowych. Producent będzie aplikował o dofinansowanie z priorytetu Produkcja Filmowa w pierwszej sesji przyszłego roku. Teraz kluczowe jest, by twórcy filmu nie przerwali pracy i dalej towarzyszyli swojej bohaterce w jej trudnej drodze. Z 30 000 udało się zgromadzić już ponad 19 000 zł. Zbiórka kończy się 4 grudnia 2021.

Zbiórkę można wesprzeć tutaj: https://zrzutka.pl/em7z5y

Już w swoim poprzednim filmie dokumentalnym "Miłość i puste słowa" Małgorzata Imielska przyglądała się dramatowi, jakie niesie za sobą nieuleczalna choroba. Uważnie obserwowała starsze małżeństwo i ich zmagania z chorobą Alzheimera. Kolejny jej film – fabuła "Wszystko dla mojej matki" koncentrowała się wokół młodych ludzi zmagających się z dramatami odrzucenia, samotności, krzywdy.  Jej kolejny dokument zawiera wątki i tematy, które znamy z wcześniej twórczości Imielskiej, cierpliwej obserwatorce ludzkich losów.

„Posłuchaj co chcę ci powiedzieć” to dokumentalna opowieść o 18-letniej Małgosi, która mierzy się z pełnoobjawową, lekooporną schizofrenią. Wszystko zaczęło się, gdy miała 12 lat. Małgosia była cichym dzieckiem; skupiona prawie cały czas na nauce, nigdy nie sprawiała kłopotów wychowawczych. Z mamą uwielbiała podróżować, z tatą chodzić na basen albo na konie. Wydawać by się mogło, że to szczęśliwe dziecko w pełnym miłości domu. A jednak… Nikt nie wiedział, że w jej głowie coraz częściej pojawiają się dziwne głosy albo obrazy.

Potem, tuż po jej dziesiątych urodzinach zaczęła się bezsenność i porażające poczucie beznadziei – właściwie bez żadnego powodu… Później doszły problemy z pogranicza bulimii i anoreksji. Potem omdlenie w szkole, konsultacja lekarska, badania neurologiczne, a w końcu pobyt w szpitalu. Ten pierwszy pobyt – na oddziale zamkniętym w szpitalu psychiatrycznym w Józefowie – był dla Małgosi prawdziwym koszmarem. Niewiele z niego pamięta. Podano jej leki, po których nie czuła się sobą. Świat był wtedy jak zza grubej szyby. Do tego jeszcze pobyty w pasach. I próby samobójcze. Potem były kolejne hospitalizacje w Instytucie Psychiatrii i Neurologii w Warszawie. Podano jej leki, po których przytyła czterdzieści kilo. Ostateczna diagnoza została postawiono w ośrodku psychiatrycznym w Białymstoku; pełnoobjawowa, lekooporna schizofrenia. Teraz wróciła do domu i zaczyna samodzielne życie. Mimo, że głosy w jej głowie nie ucichły. Czasami przerażające głosy. Byłoby jej łatwiej, gdyby nie musiała się ukrywać. I gdyby nie bała się odrzucenia.

Wspólnie z  rodzicami Małgosia założyła fundację dla osób w kryzysie psychicznym. Oprócz tego chce iść na studia, rozważa psychologię na Uniwersytecie Warszawskim albo malarstwo na Akademii Sztuk Pięknych. Jest też dla niej bardzo ważne, żeby znów kontynuować prace związane z blogiem „Żyjmy pięknie”; na jego łamach pisze o potrzebie szacunku dla ludzi różnej wiary, narodowości czy orientacji seksualnej. Małgosia ma wiele marzeń. Czy któreś się spełni? Czy – mimo wszystkich planów – nie schowa się w łóżku by przesypiać kolejne tygodnie?

- Wokół ludzi zmagających się z chorobą psychiczną panuje bardzo mocne tabu, które nie pozwala mówić otwarcie o ich rzeczywistości, o doświadczeniu choroby czy zwykłego, codziennego życia. A ja zawsze trzymam się zasady, żeby kręcić filmy o ludziach, którzy nie mają jak wykrzyczeć swojej historii. Film jest szansą, żeby mogli to zrobić – opowiada Małgorzata Imielska. -  Bardzo bym chciała, by nasz film zwrócił uwagę na sytuację dziecięcej psychiatrii i tej psychiatrii "młodych dorosłych". Chciałabym również, by nastąpiło "odczarowanie" społecznych stereotypów dotyczących samej choroby. Ludzie mierzący się z chorobami psychicznymi mogą i powinni funkcjonować w społeczeństwie. To co dla nich - tak mi się wydaje - jest najtrudniejsze, to konieczność ukrywania się. A przecież tak nie musi być. Choroba nie powinna, nie może być stygmatem. Mówienie o dziecięcej psychiatrii jest szczególnie ważne teraz. Bo sytuacja jest dramatyczna - i jeśli chodzi o możliwości leczenia w Polsce i o to, jaka jest sytuacja młodych ludzi. Oni mierzą się z przeraźliwymi problemami. Chociażby - to jest bardzo częste - z prześladowaniem w swoim środowisku ze względu na  orientację seksualną.  Co się z nami stało, że nie potrafimy pojąć i zaakceptować, że ludzie są różni?

Oczami Małgosi – bo mimo opuszczenia Ośrodka w Otwocku będzie tam wracać, na przykład na spotkanie z zaprzyjaźnionym terapeutą czy dawnymi podopiecznymi – zobaczymy innych mieszkańców tego miejsca. Wśród nich Marcina i Darka; jeden z nich cierpi na chorobę dwubiegunową, drugi na schizofrenię. Obaj mają trudną sytuację rodzinna i nie mają wsparcia osób bliskich.  Poznamy także przyjaciół Małgosi z jej innych pobytów w szpitalu psychiatrycznym; ich spotkania odbywają się w domu naszej bohaterki. Kolejnymi bohaterami filmu będą również osoby z rodzinnego otoczenia Małgosi. Bardzo ważną rolę odegra Ewa, jej mama. Jest bardzo mocno związana z córką; oprócz miłości łączy ich także przyjaźń.  

Małgorzata Imielska - fot. archiwum własne

Małgorzata Imielska jest reżyserką i scenarzystką wielokrotnie nagradzanych filmów dokumentalnych i fabularnych. Jej debiut fabularny "Wszystko dla mojej matki" zdobył Złoty Debiut na 3KinoFest MFF Praha 2020, Najlepszą Fabułę Narracyjną na Ojai Film Festival 2020, nagrody dla Najlepszego Reżysera i Najlepszego Filmu Fabularnego na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym Dhaka 2020, wyróżnienie na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym Bastau 2019 oraz wyróżnienie i Nagrodę Publiczności na Warszawskim Festiwalu Filmowym 2019. Jej ostatni dokument „Miłość i puste słowa” również otrzymał wiele polskich i międzynarodowych nagród, w tym Złote Grono 48. Festiwalu Lubuskie Lato Filmowe, Nagrodę Stowarzyszenia Filmowców Polskich na Festiwalu "Człowiek w zagrożeniu" 2018 w Łodzi. W 2019 roku zdobył Grand Prix Międzynarodowego Festiwalu Filmowego w Hong-Kongu, nagrodę dla najlepszego dokumentu na Great Message International Film Festival w New Delhi, nagrodę dla najlepszego "filmu kobiecego" na Calcutta International Cult Film Festival oraz nagrodę dla najlepszego dokumentu na Ekran Toronto Polish Film Festival.

 Kadry z filmu - fot. SF Kalejdoskop