Transatlantyk prezentuje: najlepiej sprzedane filmy

Festiwal z dnia na dzień wyraźnie się rozkręca, a sale poznańskiego Multikina zaczynają z trudem mieścić publiczność żądną filmowych wrażeń. A tych nie brakuje. Solidną ofensywę przeprowadziło amerykańskie kino, a powiew świeżości zapewnił nagrodzony Złotym Niedźwiedziem w Berlinie „Cezar musi umrzeć”.

Stany Zjednoczone były silnie reprezentowane przede wszystkim przez dwa filmy. "Dla Ellen" to skromna produkcja, która przyjechała na Transatlantyk prosto z festiwalu Sundance. Amerykański film, reżyserowany przez Koreankę So Yong Kim, będący formalnie hołdem dla europejskiego kina. Obraz opowiada o niespełnionym muzyku rockowym (świetna rola Paula Dano), który jest w trakcie rozwodu i zabiega choć o jedno spotkanie z córką Ellen. To poruszające i pełne emocji studium człowieka, który zaczyna być świadom swoich wad oraz życiowej porażki. Groźba utraty praw rodzicielskich staje się dla niego przyczynkiem do ponownej refleksji nad własnym życiem. Jeden z bardziej udanych przykładów na „spowolnienie” amerykańskiego kina. "Dla Ellen" to film, który równie dobrze mogliby nakręcić bracia Dardenne.


Paul Dano w filmie "Dla Ellen", fot. mat. prasowe

„POM prezentuje: Najlepiej sprzedany film” to najnowszy dokument Morgana Spurlocka, twórcy głośnego "Super Size Me". Tym razem Spurlock bierze na warsztat świat reklamy i marketingu, który poddał analizie posługując się taśmą filmową i sporą dawką typowego dla siebie komizmu. By osiągnąć cel, reżyser postanawia zrobić film o… kręceniu filmu sfinansowanego tylko i wyłącznie przez product placement i działania czysto marketingowe. W efekcie w sposób niezwykle czytelny obnaża mechanizmy rządzące nie tylko światem filmu, czy ogólnie, show-biznesu, ale pokazuje, że właściwie śmiejemy się z samych siebie, bo niemalże w każdym miejscu jesteśmy wystawieni na reklamę – wszędzie próbuje się nam coś sprzedać. Spurlock posuwac swą autoironię niemal do granic, bowiem film, który sam tworzy i który przyszło nam oglądać, sam w sobie jest reklamą i jednym wielkim product placement. Rodzi się pytanie, na ile człowiek może i jest w stanie się sprzedać w dzisiejszych czasach. Z pewnością „Najlepiej sprzedany film” daje do myślenia.



Kadr z filmu „Cezar musi umrzeć”, fot. mat. prasowe

Filmem, który wzbudził zdecydowanie największą ciekawość, jest „Cezar musi umrzeć” braci Tavianich, zwycięzca festiwalu w Berlinie. I po części spełnił oczekiwania widzów. Po części, gdyż można się spierać, czy istotnie zasłużył na nagrodę na Berlinale, choć z pewnością jest to niezwykle ciekawy eksperyment filmowy z pogranicza fabuły i dokumentu. Opowiada o grupie włoskich więźniów skazanych za ciężkie zbrodnie, którzy postanawiają wystawić sztukę Szekspira „Juliusz Cezar” w zakładzie karnym. Wszyscy pojawiający się w filmie „aktorzy” to prawdziwi osadzeni - przestępcy i zarazem aktorzy amatorzy. Efekt robi wrażenie, bowiem warsztatowo nie ustępują oni zawodowcom. Filmem tym bracia Taviani oddali hołd nie tyle kinu, co teatrowi i sztuce w ogóle. Okazuje się, że można na dużym ekranie pokazać ścisły związek teatru i kina, czyniąc to w zajmujący i przy okazji „filmowy” sposób. Na pewno jednak, nie jest to film, który przypadnie wszystkim do gustu. Raczej ciekawostka.