Marcel Carné

Francuski reżyser i scenarzysta. Syn stolarza przygotowywał się do przejęcia warsztatu ojca, gdy zainteresował się kinem. Amatorską kamerą nakręcił film dokumentalny „Nogent – Eldorado niedzielne (1929), później asystował przy filmach René Claira i Jacquesa Feydera. Dzięki poparciu tego ostatniego mógł zadebiutować filmem „Jenny” (1936), przy którym pracowali między innymi scenarzysta Jacques Prévert, scenograf Alexandre Trauner, aktor Jean Gabin i kompozytor Maurice Jaubert, którzy wkrótce mieli decydować o obliczu francuskiego kina. Ten sam zespół pracował nad filmem „Ludzie za mgłą” (1938), który stał się wyznacznikiem nowego kierunku kina artystycznego, tzw. czarnego realizmu poetyckiego, podobnie jak „Hotel du Nord” (1938) i „Brzask” (1939) – arcydzieło całego nurtu. Mimo uznania dla oryginalnego stylu reżysera, Carné spotkał się z oskarżeniami, że zaraził społeczeństwo pesymizmem, który podziałał demobilizująco w chwili ataku hitlerowskich Niemiec na Francję w 1940 roku. Reżyser nie przerwał działalności twórczej w okresie okupacji, jego film „Wieczorni goście” (1942) – średniowieczna przypowieść o zmaganiach cnotliwej kobiety z szatanem – został uznany za apoteozę działań Ruchu Oporu. Jego następny film, „Komedianci” (1945) – panorama życia we Francji XIX wieku z punktu widzenia członków trupy teatralnej - obwołany został arcydziełem. Niestety, żaden z jego powojennych filmów nie powtórzył tego sukcesu: gorzej, Carné stał się obiektem ataków twórców spod znaku Nowej Fali. Reżyser na nowo zaczął szukać własnej drogi, nieoczekiwanie znajdując inspirację w Biblii, której poświęcił swoje ostatnie dzieło – wyróżniony w Cannes serial dokumentalny (1977).