Dzień świra

44-letni Adaś Miauczyński, sfrustrowany inteligent- nauczyciel- polonista, rozwiedziony, kochający dorastającego syna – to bohater, którego już znamy z wcześniejszych filmów Marka Koterskiego: „Nic śmiesznego” i “Ajlawju”. Miauczyński w „Dniu świra” to człowiek przeżywający „piekło najbliższych pięciu minut”. Niczym bohater romantyczny przeżywa i cierpi za kraj, za miliony, a zabija go obecna chwila, nieznośna powtarzalność codziennych czynności i nienawistny mu kontakt z drugim człowiekiem. W sferze uczuć patriotycznych jest wielki, w sferze uczuć i zachowań codziennych – tylko małym, agresywnym gnojem.
Swoimi wcześniejszymi filmami Koterski udowodnił, że potrafi opowiadać widzom o rzeczach „niewymownych”. Jego film „Porno” miał milionową widownię, przebojami były też wspomniane obrazy: „Nic śmiesznego” i „Ajlawju”. Być może dzieje się tak dlatego, że w swojej twórczości Koterski inspiruje się zdarzeniami z własnego życiorysu i –rzec można - obsesyjnie drąży ulubione wątki: absurdy rzeczywistości i niemożność werbalnego komunikowania się. Paradoksalnie więc udaje mu się opowiedzieć widzom o tym, że nie potrafią oni ze sobą rozmawiać. Ponadto, reżyser przekazuje tę treść w atrakcyjny dla widza sposób: wprowadzając groteskowe „rozmówki” i odzywki, których nie powstydziłby się sam Mrożek.
„To mój najbardziej zakręcony projekt – tak, jak zakręcony jest jego bohater. Mimo to, a może właśnie dlatego – ufam, że niejeden z Widzów będzie się z nim identyfikował”, napisał Marek Koterski w reżyserskiej eksplikacji filmu. Film –zamierzenie bądź nie – zmusi widza do odpowiedzenia sobie na pytanie: Czy ja to On i jeśli tak, to jak bardzo? Czy mój dzień codzienny nie składa się nienaruszalnych, choć uciążliwych rytuałów?