Ostatnie kuszenie Chrystusa

Jezus jest cieślą w okupowanej przez Rzymian Judei, który czuje, że Bóg ma wobec niego pewne plany. Na razie robi krzyże wykorzystywane do krzyżowania judejskich rewolucjonistów, co budzi w nim wstręt, zaś w oczach rodaków czyni zeń zdrajcę. Judasz Iskariota, należący do organizacji wyzwoleńczej, myśli o zlikwidowaniu Jezusa, ale jednocześnie podejrzewa, że cieśla jest Mesjaszem, który mógłby poprowadzić Żydów do rewolucji. Mimo tłumaczenia, że posłaniem Chrystusa jest miłość, Judasz zostaje jego uczniem, grożąc jednak, że go zabije, jeśli odstąpi od rewolucyjnych planów. Zakochana w Jezusie Maria Magdalena, żydowska prostytutka, błaga go, by z nią pozostał, on jednak wybiera życie mnicha i wraz z grupą uczniów wędruje po Judei, głosząc słowo Boże. Kiedy pojawiające się na dłoniach stygmaty Jezus interpretuje jako konieczność wyrzeczenia się przemocy, Judasz donosi na niego rzymskim żołnierzom. Skazany przez Poncjusza Piłata trafia na krzyż, ale wówczas pojawia się Anioł, który przenosi cieślę do domu u boku Marii Magdaleny.

Martin Scorsese zabiegał o ekranizację powieści Nikosa Kazantzakisa od lat 70., długo nie mogąc zebrać funduszy, choć kontrowersje wokół powieści z czasem wygasły. Film, podobnie jak powieść, swobodnie traktuje zdarzenia opisane w Nowym Testamencie, traktując wizję Jezusa prowadzącego życie rodzinne i odbywającego akt miłosny z Marią Magdaleną jako szatańską pokusę. „Ostatnie kuszenie Chrystusa” odczytano jako rachunek sumienia reżysera, który ma dewocyjne katolickie wychowanie, ale także jako emocjonalną próbę zracjonalizowania biblijnego przekazu. Film wzbudził szereg kontrowersji, wynikający głównie z podkreślenia cielesności Chrystusa, które znalazły kulminację w protestach podczas festiwalu w Wenecji i w podpaleniu paryskiego kina Saint Michel. „Ostatnie kuszenie Chrystusa” przyniosło Martinowi Scorsese drugą (z sześciu) nominacji do Oscara za reżyserię, zaś Peterowi Gabrielowi nagrodę Grammy za płytę z muzyką filmową.