Horror w wesołych bagniskach

Lata dwudzieste. W wiejskim dworze, położonym na bagnach, mieszka wdowiec Apolinary wraz ze swoją teściową Różą. Nocą Apolinarego dręczą koszmary. Przypomina mu się radziecki komisarz, który podczas wojny polsko-bolszewickiej stacjonował we dworze. Tu właśnie popełnił samobójstwo. Rano Apolinary otrzymuje wiadomość, że niebawem odwiedzi go Wawicki, dawny przyjaciel jego zmarłej żony Agnieszki. Pani Róża oznajmia, że w czasie wizyty niepożądanego gościa nie opuści swego pokoju. Do dworu przychodzi miejscowy proboszcz, którego bratanek bada właściwości gazu unoszącego się z bagnisk. Wawicki zjawia się i od tej chwili przeszłość powraca. W scenach retrospektywnych pojawia się Agnieszka. Flirtowała ongiś z Wawickim. Miał on jednak wyraźnie homoseksualne upodobania i nie spełnił jej erotycznych oczekiwań. Z zemsty na przyjacielu została kochanką komisarza. Wśród mieszkańców okolicznych wsi panuje dziwna choroba, w wyniku której odpadają nosy. Wszyscy sądzą, że to kiła. Piękna Agnieszka wciąż niespokojnie dotyka swego nosa. Na domiar złego komisarz czyni aluzję do erotycznego incydentu, jaki miał miejsce między nimi, i do wciąż jeszcze pięknego noska pani domu. W końcu niespodziewanie popełnia samobójstwo. Współcześnie Apolinary i ksiądz informują Wawickiego, że Agnieszka zmarła na tyfus. On jednak nie daje wiary tym wyjaśnieniom. Róża przekonana, że Wawicki jest winien śmierci jej córki, namawia zięcia, aby zabił gościa. Wawickiemu udaje się jednak uciec. W wyniku nieporozumienia Apolinary zabija teściową. Wawicki chroni się na probostwie. Bratanek księdza informuje go, że to gaz z bagnisk powoduje odpadanie nosów u miejscowej ludności. Stąd błędne mniemanie o kile. Tajemnica się wyjaśnia. To gaz spowodował pozorne objawy syfilisu u komisarza i Agnieszki. Oboje zdecydowali się na samobójstwo.
Ironiczny pastisz antycznego dramatu, rozgrywający się w niezwykłej scenerii dworku szlacheckiego otoczonego bagnami. W tle filmu echa wojny polsko-bolszewickiej 1920 roku.