"Bates Motel": dobrymi intencjami wybrukowane jest piekło

Skromny serial nieznanej szerzej w świecie amerykańskiej sieci A&E, promowany jako prequel "Psychozy", to ciekawa propozycja zarówno dla wielbicieli dzieła Alfreda Hitchcocka, jak i tych, którzy, po prostu, szukają w telewizji czegoś ciekawszego, bardziej skomplikowanych bohaterów i sytuacji.

"Bates Motel" ma wszystko to, co powinien posiadać dobry serial - intrygujący pomysł, świetnych aktorów i wciągającą intrygę. Ta historia w bardzo interesujący sposób czerpie z dzieła Hitchcocka, stanowi swoisty hołd dla niego, ale jednocześnie wkracza na zupełnie nowe terytoria. Z jednej strony otrzymujemy znany z "Psychozy" motel i mroczny dom na górce (scenografowie i dekoratorzy zadbali o wszystkie szczegóły), wypychane zwierzęta, "oldskulowy" samochód, Verę Farmigę (Norma), która chyba wpadłaby w oko mistrzowi, z drugiej - nowe wątki, komentarz społeczny, obserwację małomiasteczkowej Ameryki, "teen drama" i kryminał. Wisienką na torcie jest klimat, pewna aura tajemnicy, niedopowiedzenia i pełna niuansów, autentycznie angażująca i fascynująca gra pomiędzy nostalgią i współczesnością, wszystkim tym, co retro oraz tym, co nowoczesne. "Bates Motel" to produkcja wychodząca od Hitchcocka, ale mająca własny charakter, swój pomysł na siebie.


Vera Farmiga jako Norma, fot. materiały prasowe

Zdecydowanie największym atutem serialu jest postać Normy. Promocyjne hasła mogły budzić pewne obawy - czy przez przypadek nie zobaczymy produkcyjniaka pełnego klisz i czarno-białych bohaterów lub horroru o patologicznej rodzince. Nic z tych rzeczy! Anthony Cipriano, pomysłodawca cyklu, ma większe ambicje. "Bates Motel" ożywiają ludzie z krwi i kości, postacie wielowymiarowe i skomplikowane, wrzucone do takiej, a nie innej rzeczywistości, konfrontujące swoje marzenia i nadzieje z codziennością. Norma nie jest złą, patologiczną matką, która znęca się nad synem. Nie jest też jednak matką idealną. To kobieta skrajności, na pewno rozchwiana emocjonalnie, momentami histeryczna, apodyktyczna i bardzo zdesperowana. Wewnątrz krucha i delikatna - aby uchronić syna i siebie buduje mur, odgradzający ich od reszty społeczeństwa. Owszem, popełnia kardynalne błędy, momentami irytuje, ale jednocześnie można ją zrozumieć, a nawet… podziwiać. Jej nadopiekuńczość w stosunku do Normana (poprawny Freddie Highmore) ma swoje głębokie uzasadnienie, podobnie jak pewien chłód w stosunku do starszego syna Dylana (charyzmatyczny i przystojny Max Thieriot - myślę, że warto zwrócić uwagę na to nazwisko) - zarówno w zachowaniu nastolatka, jak i przeszłości samej Normy. Czy to ona ponosi winę za (przyszłe) zbrodnie syna? To jedno z wielu pytań, które serial zadaje, ale odpowiedź nie jest wcale tak oczywista.

"Bates Motel" to historia opowiedziana też w spokojnym tempie - bez (taniego) pośpiechu, sztuczek montażowych, szybkich cięć, ale też nie za wolno, bez uszczerbku dla napięcia. Twórcy dają nam czas, żeby się w tym serialu rozsmakować, dostrzec jego szczegóły, warstwy. Widz często jest tu też wyprowadzany na manowce. Autorzy podrzucają nam mylne tropy i każą nam kwestionować to, co dzieje się przed naszymi oczami. Każą nam decydować komu wierzymy, aby z czasem, w kolejnych odcinkach, wyjaśnić co było prawdą, a jednocześnie podrzucić nowe pytania i wątpliwości.  Kto wie, być może sam mistrz Hitchcock, któremu telewizja przecież nie była obcym medium, również dałby się wciągnąć?

W weekend (22-23 czerwca) kanał 13th Street będzie powtarzał pierwszy sezon "Bates Motel". Kto nie oglądał - niech się nie zastanawia!