"Wichrowe wzgórza" jakich jeszcze nie widzieliśmy

"Wichrowe wzgórza" Andrei Arnold to najnowsza, rewolucyjna adaptacja klasycznej brytyjskiej powieści, wielokrotnie przenoszonej na kinowy ekran.

Wydane po raz pierwszy w 1847 roku "Wichrowe wzgórza" autorstwa Emily Brontë historia wielkiej i niszczącej namiętności Catherine Earnshaw, panny z dobrego domu i Heathcliffa, człowieka niższego stanu. Ze względu na konwenanse, kochankowie nie mogą się pobrać, a ich niespełnione uczucie wywołuje lawinę tragicznych wydarzeń.


"Wichrowe wzgórza", fot. Gutek Film

Wszelkie adaptacje “Wichrowych wzgórz” koncentrowały się zazwyczaj na pełnej pasji więzi między Heatcliffem a Catherine Earnshaw, ugruntowując sławę książki Emily Brontë, jako opowieści o nieśmiertelnej miłości. Tymczasem nagrodzona na festiwalu w Wenecji i na Camerimage najnowsza próba opowiedzenia książki językiem filmu, to odważne dzieło, skupiające się na emocjach bohaterów - ich namiętności, tęsknocie, bólu, zazdrości. To film przejmująco piękny, który atakuje wszystkie zmysły i nie pozwala o sobie długo zapomnieć.

- Nigdy nie lubiłam adaptacji – mówi reżyserka i współscenarzystka „Wichrowych wzgórz”, Andrea Arnold. - Literatura to całkowicie inny żywioł niż film. W dodatku najczęściej samowystarczalny i kompletny. Zdziwiłam więc samą siebie tą decyzją. I to takiej książki! - dodaje z przekąsem Arnold. - Gotyckiej, feministycznej, sadomasochistycznej, socjalistycznej, freudowskiej, kazirodczej, pełnej przemocy i bebechów. Próba połączenia tych wszystkich składników to zadanie na pewno ambitne, a może po prostu głupie, które w dodatku nie odda sprawiedliwości książce. Ale czułam, że nie mam specjalnego wyboru. Od kiedy myśl o tej adaptacji pojawiła się w mojej głowie nie chciała jej już opuścić.