Krzysztof Gierat: Życie zaczyna się po pięćdziesiątce

Piętnaście lat to dobra okazja do małego podsumowania. Jako dyrektor bardzo zmieniłeś ten festiwal.

Razem ze wspaniałym zespołem. W latach 90., z wielu powodów, festiwal był dość skromny. Na chwilę zawieszono nawet konkurs polski. Cieszył się renomą, ale ciągle brakowało mu wielu rzeczy, które cechują nowoczesne festiwale. Zmiany były konieczne. Zaczęliśmy od wydłużenia festiwalu z pięciu do ośmiu dni. Zwiększyliśmy liczbę ekranów – dziś jest ich dziesięć. Najbardziej namieszaliśmy zmieniając nazwę – podwójną: Międzynarodowy i Ogólnopolski Festiwal Filmów Dokumentalnych i Krótkometrażowych – zamknęliśmy w obecnej formule, podkreślającej krakowską tożsamość imprezy. Przede wszystkim zaś chcieliśmy, by festiwal nie tylko utrzymał, ale i wzmacniał swoją rangę artystyczną i pozycję na świecie. Pracujemy nad tym każdego roku i każdego roku dostajemy coraz więcej zgłoszeń – w tym ponad 3500.

W konkursie dokonałeś rewolucji.

Gdy zaczynałem, festiwal miał dwa konkursy – ogólnopolski i międzynarodowy oraz kilka płynnych sekcji towarzyszących. My wypracowaliśmy inną formułę. Mamy stałe cykle, w tym: „Gdzie w Europie”, „Opowieści ze świata”, „Laureaci festiwali”, „Panorama filmu polskiego”, „Kids&Youth Fest” czy „Dźwięki muzyki”. Nagrody zaś rozszerzyliśmy do czterech grup. Dziś Krakowski Festiwal Filmowy to konkurs polski oraz trzy konkursy międzynarodowe: krótkich metraży, pełno- i średniometrażowych dokumentów oraz dokumentów muzycznych. Przyznaję, że ten ostatni –  DocFilmMusic – to trochę moje „oczko w głowie”, spełnienie starego marzenia. Z kolei konkurs dokumentów wyrósł z pozakonkursowej sekcji „Krakowskie premiery dokumentalne”. Z roku na rok cykl rósł w siłę, aż zdaliśmy sobie sprawę, że nie możemy go już trzymać „na peryferiach” festiwalu.

Ta wielogatunkowa formuła wydaje się sprawdzać.

Czasami słyszę, że powinniśmy zrezygnować z krótkiego metrażu. Ale jak moglibyśmy wykreślić tak ważny element historii, ale i teraźniejszości festiwalu? Mielibyśmy się odciąć od międzynarodowych i światowych sukcesów naszych zwycięzców, żeby wspomnieć tylko o Oscarach dla "Osy" Andrei Arnold i "Rozmowy"  Maxa Kirkby’ego, czy Europejskiej Nagrodzie Filmowej dla "Poste restante" Marcela Łozińskiego? Posiadamy akredytacje FIAPF, EFA oraz Amerykańskiej Akademii Filmowej. Nasi krótkometrażowi laureaci otrzymują bezpośrednie nominacje do nagród Europejskiej Akademii Filmowej oraz mają ułatwioną drogę do Oscarów. I wygrywają. Nie wyobrażam sobie, jak moglibyśmy to zaprzepaścić. Nie wyobrażam sobie również, jak moglibyśmy wyciąć dokument, który jest dziś u nas tak bardzo wyrazisty i ciekawy. Ta wieloraka formuła sprawdza się bardzo dobrze i pozycjonuje nas zarówno obok Clermont-Ferrand i Tampere, jak i Lipska. Swoją drogą, Dok Leipzig posiada bardzo mocny konkurs animowany. Wielogatunkowość to światowy standard.