Maja [Maya] Baczyńska - Spragnieni kina #2

W kolejnej odsłonie cyklu prezentujemy wypowiedź Mai Baczyńskiej, reżyserki, scenarzystki, poetki i muzyka, redaktor naczelnej „Presto Filmowe”, zastępczyni redaktor naczelnej „Presto. Muzyka Film Sztuka” oraz członkini Koła Młodych Stowarzyszenia Filmowców Polskich.

fot. Anita Wąsik-Płocińska

Jeśli ktoś by miał mnie zapytać, za czym tęsknię, to odpowiedziałabym: za autentyzmem, bliskością, niewymuszoną i bezpretensjonalną wędrówką w głąb. Za namacalnym byciem, za bezpośrednim dźwiękiem, za obrazem nasyconym, zatrzymującym wzrok, szerokim. Za wyciszeniem się w ciemnej sali kinowej. Za zatopieniem się w opowieści, która jest dziwnie nie moja i bardzo moja jednocześnie. Za tym rozpierającym uczuciem, że właśnie wykradłam chwilę wolności i ukryłam się przed światem w kinie lub za tym równie rozpierającym szczęściem, że przeżywam coś po raz pierwszy z bliską osobą siedzącą na kinowym fotelu tuż obok. Że mogę coś dać, coś przyjąć, czymś się podzielić. O czymś porozmawiać, czymś się zafrapować, coś komuś polecić. Sporządzać na szybko notatki, wracając autobusem czy taksówką do domu – byle tylko nic nie uleciało, wrażenia spisywane na bieżąco najważniejsze! Tak by się chciało znów zainspirować, wpatrywać się w ekran jak w transie i zastanawiać, jak oni to zrobili, jak ja bym to chciała zrobić, czy dam radę, dla kogo, z kim, jak...

Pewnie, w ciepłych kapciach i z aromatyczną herbatą, z perspektywy kanapy, też można oglądać filmy. Te dobre obronią się same, nie przeszkodzi im nic, co zwykle odciąga mnie w domu od serwisów streamingowych do codziennych zajęć. Inne wyłączę przy pierwszej sposobności, pod byle pretekstem. Może przez to je jakoś „okaleczę”, bo przecież film to jakaś konkretna całość, nie tylko pierwszych kilka minut, choć to one zwykle decydują o tym, jaki nasz odbiór będzie i dalej. Tak, w domu można oglądać filmy. Ale dużo trudniej je przeżyć. Przyspieszone bicie serca nie dzieje się na zawołanie – wymaga specjalnych warunków. Filmów w kinie się nie ogląda, a doświadcza, a wszystko po to, aby po wyjściu z wyciemnionej sali uwrażliwić się na życie nie tylko to, na ekranie, ale i na to wokół nas. I byśmy nie bali się zapytać samych siebie o uczucia, sprawy łatwiejsze i trudniejsze. Byśmy się nie bali o tych pytaniach ze sobą rozmawiać...