Jednego z najsłynniejszych polskich
dokumentalistów, twórcę tzw. "polskiej szkoły dokumentu", żegnała
Rodzina, przyjaciele i twórcy filmowi, w
tym m.in. Lidia Zonn, Zbigniew Wichłacz, Feliks Falk, Lech Grabiński i Paweł Łoziński.
fot. Jacek Czerwiński/SFP
Zbigniew Wichłacz, fot. Jacek Czerwiński/SFP
W poruszających wystąpieniach Kazimierza
Karabasza wspominali: prof. Piotr Mikucki - dziekan Wydziału Reżyserii Filmowej
i Telewizyjnej Szkoły Filmowej w Łodzi, Zbigniew Karpowicz - operator, autor
zdjęć do pierwszego krótkometrażowego filmu „Jak co dzień” w reżyserii Karabasza
i Andrzej Sapija - autor dwóch filmów dokumentalnych o Karabaszu i wiceprzewodniczący
Zarządu Sekcji Filmu Dokumentalnego SFP.
Prof. Mikołaj Jazdon, fot. Jacek Czerwiński/SFP
- Pan Kazimierz Karabasz chciał nam
pomóc zbliżać się do ludzi. Nie tylko zachwycić się sztuką filmową, tym co może
kamera dokumentalna, ale pokazać jak ważne są spotykania z ludźmi, nie
przyglądanie i obserwacja, ale właśnie, aby dostrzec w ich twarzach potrzebę
wsparcia, uśmiechu, tego wszystkiego, co każdy z nas potrzebuje - mówił Mikołaj
Jazdon, historyk kina, profesor Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu.
- Przez te kilka lat pracy z Mistrzem nauczyłem się, jak patrzeć na człowieka,
żeby odnaleźć w nim najlepsze cechy osobowości i ocenić plastyczność jego
twarzy – przyznał Krzysztof Wierzbicki, reżyser i scenarzysta.
Krzysztof Wierzbicki, fot. Jacek Czerwiński/SFP
Lech Grabiński, fot. Jacek Czerwiński/SFP
***
Warszawa, maj 2003. Kazimierz Karabasz realizuje zdjęcia kamerą mini-DV do swego autobiograficznego dokumentu "Spotkania" (2004), fot. Mikołaj Jazdon
Kazimierz Karabasz ukończył
Szkołę Filmową w Łodzi w 1955 roku. Zadebiutował w roku 1956 współreżyserowanym
z Władysławem Ślesickim dokumentem "Gdzie diabeł mówi dobranoc".
Filmy Kazimierza Karabasza należą do ścisłego kanonu tzw. "polskiej szkoły
dokumentu". Do jego najbardziej
znanych filmów należą: "Muzykanci" (1960), "Rok Franka W."
(1968), "Sobota Grażyny A. i Jerzego T. " (1969), "Krystyna
M." (1973), "Lato w Żabnie" (1977), "Przenikanie"
(1978), "Próba materii" (1981), "Portret w kropli" (1997),
"Czas podwójny" (2001) oraz "Spotkania" (2004). W latach 70. realizował także filmy
fabularne: "Pryzmat", "We dwoje", "Wędrujący
cień" oraz "Cień już niedaleko". Od połowy lat 80. wrócił do
dokumentów, ostatni - "Co w bagażu?" - powstał w 2008 roku.
Był autorem unikatowych książek o warsztacie dokumentalisty: "Cierpliwe oko" (WAiF 1977), "Bez fikcji" (WAiF 1985), "Odczytać czas" (PWSFTviT 1999), "Rozmowa o dokumencie" (PWSFTviT 2000). Był wieloletnim wykładowcą Szkoły Filmowej w Łodzi, wychowawcą wielu pokoleń polskich dokumentalistów, w latach 1982-87 dziekanem Wydziału Reżyserii. W 2017 roku otrzymał tytuł Doctora Honoris Causa na swojej macierzystej uczelni. Był laureatem licznych nagród na międzynarodowych festiwalach oraz nagród za całokształt twórczości: Orła - Nagrody Polskiej Akademii Filmowej, Smoka Smoków na Krakowskim Festiwalu Filmowym czy nagrody na Camerimage. Był członkiem Polskiej Akademii Filmowej i aktywnym działaczem Stowarzyszenia Filmowców Polskich.