Nie żyje Wojciech Pokora

Wojciech Pokora był jednym z najwybitniejszych i najpopularniejszych polskich aktorów filmowych, telewizyjnych i teatralnych. Z powodzeniem zajmował się także reżyserią teatralną.  Na jego osobowość ekranową złożyły się wielka charyzma, ponadprzeciętny talent komediowy i perfekcyjne rzemiosło aktorskie. Do historii polskiego filmu i telewizji przeszły kreacje Pokory w "Kabarecie Olgi Lipińskiej", "Poszukiwany, poszukiwana", "Alternatywy 4".


Wojciech Pokora w "Karierze Nikodema Dyzmy", zrzut z ekranu

Wojciech Pokora urodził się w Warszawie 2 października 1934 roku. W 1958 ukończył Wydział Aktorski PWST w Warszawie. Aż do 1984 roku związany był z Teatrem Dramatycznym, następnie z Teatrem Nowym i Kwadrat, występował również  w kabaretach "Owca" i "Dudek". Przez całe życie występował w Teatrze Telewizji, ma na swoim koncie kilkadziesiąt ról w filmach fabularnych.

Na ekranach kin pojawiał się w mniejszych rolach i epizodach już od 1953 roku. Pokora był jednym z ulubionych aktorów Stanisława Barei – po raz pierwszy pojawił się u niego w małej rólce w „Mężu swojej żony” w 1960.  W komediach Barei Pokora stworzył swoje najwybitniejsze kreacje: tajnego agenta w „Małżeństwie z rozsądku” (1966),  młodego inteligentna zatrudniającego się jako pomoc domowa w „Poszukiwany, poszukiwana” (1972) czy docenta Furmana w satyrycznym serialu „Alternatywy 4” (1983). Pojawiał się także w innych filmach Barei, jak „Miś”, „Nie ma róży bez ognia” czy „Brunet wieczorową porą”. Brawurowo zagrał w „Hydrozagadce" Andrzeja Kondratiuka (1970). Pamiętamy go z charyzmatycznej kreacji w komediach Janusza Majewskiego „C.K. Dezerterzy” (1985) i ”Złoto dezerterów” (1998). Często grał w serialach telewizyjnych. Zapamiętamy go  jako porucznika Zubka w serialu dla młodej widowni „Przygody psa cywila” Krzysztofa Szmagiera (1970). Był subiektem Lisieckim w „Lalce” Ryszarda Bera i zmanierowanym arystokratą Żorżem Ponimirskim w „Karierze Nikodema Dyzmy” Jana Rybkowskiego i Marka Nowickiego.  Publiczność szczególnie doceniała Pokorę za wyrazistą, komediową kreację inżyniera Gajnego w „Czterdziestolatku” Jerzego Gruzy (1977) - aktor zagrał u Gruzy ponownie w latach 90., w serialu "Tygrysy Europy" (1999) i "40-latku 20 lat później" (1993).


"Poszukiwany, poszukiwana",  fot. SF Zebra

Do najwybitniejszych ról Pokory w teatrze telewizji należą: Papkin w "Zemście" w reżyserii Jana Świderskiego (1972) i Edmund w "Damach i huzarach" w reżyserii Olgi Lipińskiej (1973), Kozodojew w "Płaszczu" Mikołaja Gogola w adaptacji Ryszarda Bera (1979), Scholastyk w "Igraszkach z diabłem" Jana Drdy w reżyserii Tadeusza Lisa (1980) i Oront w "Mizantropie" Moliera w reżyserii Janusza Majewskiego (1984).

W 2015 roku w wywiadzie dla Pawła Piotrowicza (Onet.pl) mówił: "Wielu aktorów może powiedzieć, że im się udało i między innymi ja do nich należę. Mnie się w życiu powiodło, a i z kariery jestem zadowolony. Oczywiście popełniłem szereg błędów i niezręczności, ale kto ich nie popełnia?"  Z kolei w rozmowie z Przemysławem Guldą dla portalu Gazeta.pl zdradził swoją głęboką niechęć do roli, która zapewniła mu nieprzemijającą popularność: "(...) posiadając obecną wiedzę, na pewno nie przyjąłbym roli Stanisława Marii Rechowicza w filmie <Poszukiwany, poszukiwana>. Ta rola na długo zapisała się w pamięci Polaków, ale i sprawiła, że nie mogłem się uwolnić od łatki <Marysi>. Wielokrotnie ludzie krzyczeli za mną na ulicy: - Te, Maryśka! Albo wołali na plaży: - Marysiu, zupa ci kipi! To była etykietka, której nie mogłem się pozbyć. I zresztą nigdy na dobre jej się nie pozbędę. Niechaj będzie i tak".

W 2015 roku nakładem wydawnictwa Prószyński i S-ka ukazała się książka Krzysztofa Pyzi "Z Pokorą przez życie". W 2013 roku aktor został odznaczony złotym medalem Zasłużony Kulturze - Gloria Artis.