"W ciemności" na Plus Camerimage

"W ciemności", fot. Robert Pałka

Ujawniamy kolejne filmy Konkursu Głównego XIX Plus Camerimage! Do "Róży" dołączył film Agnieszki Holland "W ciemności" oraz koprodukowany z Polską obraz Pauli Markovitch "Nagroda" ("El premio").

Przedstawiając opartą na faktach historię tragicznych losów kilkunastu żydowskich uciekinierów, przez kilkanaście miesięcy II wojny światowej żyjących w nędzy w nieprzystępnych lwowskich kanałach, Agnieszka Holland snuje tak naprawdę opowieść o człowieczeństwie wystawionym na największą możliwą próbę. W rzeczywistości składającej się z gwałtu, przemocy i poniżenia, znaleźli się jednak ludzie, którzy zgodzili się zaryzykować własne życie dla dobra innych. Polska reżyserka nikogo nie wybiela, pokazuje, że przez głowy bohaterów przechodzą różne oportunistyczne myśli, ale właśnie dzięki temu "W ciemności" zyskuje na szczerości i wiarygodności.
 
Jolanta Dylewska wywiązała się wzorowo z postawionego przed nią zadania. Autorka zdjęć do "W ciemności" unaocznia dramat zagubionych pod ziemią osób za pomocą perfekcyjnie dobranego światła, które czasami przesącza się z odległej powierzchni, ale w większości scen dobiega z żółtawej poświaty lamp. Co więcej, Dylewska po mistrzowsku manipuluje nie tylko światłem, ale też cieniem, wydobywając z półmroku przestraszone ludzkie twarze i w ten sposób powodując u widza wzrastające wrażenie namacalności świata przedstawionego. Ale "W ciemności" to nie tylko sceny w kanałach, lecz także doskonale odwzorowany Lwów okresu wojennego, w którym ścierało się wiele różnych kultur i mentalności.

Paula Markovitch stworzyła film, który jednocześnie oddziałuje na intelekt i zmysły. Historia małej dziewczynki, granej ze swadą przez debiutantkę Paulę Galinelli Hertzog, posłużyła reżyserce zarówno do wprowadzenia na ekran subtelnego podtekstu społeczno-politycznego, związanego z rządami wojskowej junty w Argentynie, jak i stworzenia przypowieści o pięknym w swej naiwności dziecku, które odkrywa pierwsze rozczarowania świata dorosłych. A wszystko to Markovitch zanurzyła wraz z autorem zdjęć do „Nagrody”, Wojciechem Staroniem, w strukturze impresyjnego dramatu, opartego na oddziaływaniu poszczególnych, czasami luźno ze sobą powiązanych scen, które tworzą na ekranie atmosferę wyjątkowości.
 
Wojciech Staroń posiada niezwykłą umiejętność obserwacji natury. "Nagroda" pełna jest scen przechadzek pośród zieleni traw lub na skraju brzegu obijanego spienionymi falami. Mnóstwo w filmie malarskich ujęć odległych horyzontów i nasyconych sentymentalnością bezkresnych plaż. Polski autor zdjęć ma również niewątpliwy zmysł do kreowania rzeczywistości lekko zabarwionej stylistyką baśni. Tak jest chociażby w scenach, w których mała izdebka, miejsce zamieszkania głównej bohaterki i jej matki, jest oświetlona za pomocą gołych żarówek, tworząc wrażenie filtrowania rzeczywistości przez młody, chłonny umysł, nie skażony jeszcze cynizmem świata. Staroń znakomicie też uchwycił na kamerze radość, niewinność i wrażliwość dziecięcych oblicz, które nadają „Nagrodzie” dodatkowego klimatu.

Do Konkursu Głównego zakwalifikowano następujące filmy: "Drzewo życia" , "Człowiek z Hawru" , "Młyn i Krzyż", "Rozstanie", "Wichrowe wzgórza" , "Musimy porozmawiać o Kevinie", "Nie ma tego złego".