"Mała matura 1947" na DVD

Do sklepów trafiła właśnie płyta DVD z pięknym film mistrza polskiego kina – Janusza Majewskiego. „Mała Matura 1947” to film, który warto zobaczyć i dla wspaniałych aktorów, i dla obrazu powojennego Krakowa, miejsca nieporównywalnego wówczas z żadnym innym miastem w Polsce.

Jeszcze zanim padł pierwszy klaps, Janusz Majewski w ten sposób opisywał akcję filmu w wywiadzie dla „Magazynu Filmowego SFP” -  „Życie mojego bohatera, które upływa na sztubackich żartach i próbach podrywania panienek, zostaje nagle naznaczone dramatycznymi wydarzeniami w 1947 roku. Chłopak jest świadkiem zamachu, którego dokonują jego dwaj starsi koledzy z gimnazjum, założyciele podziemnej organizacji, która przetrwała tylko kilka dni. Ten mało znany autentyczny incydent z powojennej historii Polski odcisnął się na losach wielu ludzi z ich środowiska. W wyniku obławy milicyjnej jeden z chłopaków ginie, drugi zostaje złapany i skazany na karę śmierci. Kilku innych idzie do więzienia na wiele lat. Ten fakt historyczny upamiętnia dzisiaj tablica w Liceum Sobieskiego. Nasz bohater, poprzez obserwację i bierne uczestnictwo w tych dramatycznych wydarzeniach, przechodzi przyśpieszony kurs dojrzewania. Nigdy nie będzie już taki, jak przedtem.”


Mała matura 1947, reż. Janusz Majewski, fot. Monolith Films

Główne role zagrali Adam Wróblewski i Antoni Królikowski; wspierają ich m. in. Marek Kondrat (niezwykle rzadko obecnie występujący w filmach, ale dla Janusza Majewskiego zrobił wyjątek), Sonia Bohosiewicz, Artur Żmijewski, Wojciech Pszoniak, Maria Opania, Olgierd Łukaszewicz i Wiktor Zborowski. Film wyprodukowała Wytwórnia Filmów Dokumentalnych i Fabularnych w Warszawie, dofinansował Polski Instytut Sztuki Filmowej a także, co warto podkreślić – Regionalny Fundusz Filmowy w Krakowie.


Mała matura 1947, reż. Janusz Majewski, fot. Monolith Films

„Chcę opisać środowisko krakowskie, atmosferę panującą w tym zdecydowanie inteligenckim mieście”, mówił twórca „Zaklętych rewirów” na kilka miesięcy przed zdjęciami. „Społeczeństwo Krakowa nieufnie, wręcz wrogo odnosiło się do przemian społeczno-politycznych widząc, w jakim kierunku one zmierzają. Z drugiej strony cały czas byliśmy kokietowani przez nowe władze, działaczy różnych partii, organizacje młodzieżowe. Mój obraz powojennego Krakowa będzie co prawda subiektywny, ale -  jako bezpośredni uczestnik tej rzeczywistości - nie popełnię błędów, które czasem dostrzegam w filmach młodszych kolegów starających się np. odtworzyć realia okupacyjne.” Teraz wielbiciele polskiego filmu sami będą mieli okazję sprawdzić, czy ten obraz im się podoba.