65. urodziny Filipa Bajona

Za swój debiutancki film "Aria dla atlety" - historię granego przez Krzysztofa Majchrzaka zapaśnika zagubionego w świecie sztuki, zdobył kilka ważnych wyróżnień w Polsce (nagroda za debiut reżyserski na Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdańsku) oraz zagranicą (nagroda za debiut reżyserki na Międzynarodowym Festiwalu Filmów Autorskich w San Remo). Przede wszystkim ustalił jednak artystyczne credo twórcy, które odbiegało od tryumfującego w ówczesnych czasach na polskich ekranach kina moralnego niepokoju.

Opierając często swoje historie na faktach i osadzając je niemal zawsze na styku różnych epok, nie tylko historycznych, Bajon wybierał kreację świata przedstawionego, która sama w sobie miała być sztuką. Interesowały go nie moralitety, lecz możliwości języka filmowego, dzięki którym mógł odtwarzać realia, nadając im równocześnie posmaku inności, niezwykłości i w ten sposób uzyskując zakładany efekt. Takie unikalne podejście potwierdziły kolejne filmy Bajona, "Wizja lokalna 1901" (Nagroda Dziennikarzy oraz Nagroda Główna Jury na FPFF w Gdańsku), „Wahadełko” (nagroda za scenariusz oraz Nagroda Główna Jury na FPFF w Gdańsku), „Limuzyna Daimler-Benz” oraz "Magnat" (Nagroda Specjalna Jury FPFF w Gdańsku), ustawiając go w pierwszym rzędzie najciekawszych polskich filmowców. W latach 90. powrócił do rodzinnego Poznania, by opowiedzieć historię Poznańskiego Czerwcaུ. Jego kolejne filmy to adaptacje klasycznych dzieł literatury polskiej – „Przedwiośnia” Stefana Żeromskiego oraz „Ślubów panieńskich” Aleksandra Fredry.

- Jestem reżyserem, który myśli obrazem. Słowo i dialog są zawsze na usługach obrazu. Autor zdjęć, obok aktorów, jest dla mnie najważniejszym partnerem. Nasze wyobraźnie wzajemnie się uzupełniają. Zawsze przed przystąpieniem do zdjęć studiuję albumy z malarstwem, wybieram ekwiwalenty obrazowe, potem długo rozmawiam z operatorem o możliwościach ich przetworzenia na taśmie filmowej. Wspólnie malujemy obraz - mówi o swojej twórczości w wywiadzie dla Magazynu SFP.

W 2008 roku został dziekanem Wydziału Reżyserii łódzkiej Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej, Telewizyjnej i Teatralnej, gdzie już wcześniej wykładał. Wszedł również w skład zarządu Stowarzyszenia Filmowców Polskich. W 2002 roku został odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski