Marek Lechki: bez tajemnic o pracy nad serialem

Dobiegają końca prace na planie serialu "Bez tajemnic". Trzeci sezon startuje 28 października na kanale HBO.

Oglądam ostatnie sceny z terapii Małgorzaty (Magdalena Popławska). Kobieta cierpi na zaburzenia osobowości typu borderline. W fotelu terapeuty jak zawsze Jerzy Radziwiłowicz. Reżyseruje Marek Lechki, autor obsypanego nagrodami "Erratum". Za kamerą Arkadiusz Tomiak, ceniony autor zdjęć do filmów "Daas", "Obława", "Dziewczyna z szafy". Korzystam z przerwy w zdjęciach i pytam reżysera o pracę na planie "Bez tajemnic" i dalsze plany.

Portal Filmowy: Dla Pana to drugi sezon "Bez tajemnic". W poprzednim reżyserował pan terapię chłopca, granego przez utalentowanego młodego aktora. Jak pan widzi swoją rolę w przypadku serialu adaptowanego? Na ile pan jako reżyser ingeruje w gotowy tekst scenariusza?


Marek Lechki: Szczerze powiedziawszy praca ta niewiele różni się od pracy na planie filmu fabularnego. Dostajemy wysokiej jakości scenariusze, w które dodatkowo – co ogromnie cieszy – możemy ingerować. Możemy proponować rozwiązania dramaturgiczne, formalne, czasem niezwykle odważne i często spotykamy się z poparciem producentów. Ponadto inscenizujemy, rozmawiamy z aktorami, z operatorem. Wszyscy staramy się żeby wyglądało to jak najlepiej. Nie czuć jakoś bardzo ograniczeń wynikających z tego że jest to serial który ma swoją historię w innych krajach, który jest jakoś formalnie i treściowo usankcjonowany.

PF: Utkwiła mi z zeszłego sezonu w pamięci przejmująca scena z doniczką zboża, którą bohater Stasia Cywki zostawia u Andrzeja w gabinecie. Jak powstała ta scena?

ML: To rzeczywiście ładny pomysł. Niestety nie mój. Sceny z owsem były w scenariuszu i nawiązują do oryginału. W wersji amerykańskiej chłopczyk zapomina żółwia, którym terapeuta musi się przez jakiś czas zaopiekować. U nas to był owies. Taki symboliczny akcent mówiący o opiece jaką Andrzej obdarza małego Antka. Odtąd on /przez jakiś czas/ będzie dla chłopca największym oparciem. Tak więc scena była zapisana, a my staraliśmy się żeby miała swój nastrój i znaczenie.

PF: Słyszałam, że nowe odcinki w mniejszym stopniu oparte są na wersji amerykańskiej?

ML: Rzeczywiście. Poprzednie dwa sezony były dość wierne oryginałowi. To, co działo się w terapiach w wielu miejscach, literalnie nawiązywało do wersji powstałych w innych krajach. Teoretycznie – na etapie scenariusza - adaptacje. Jednak finalnie różnice były odczuwalne. Odcinki powstałe w Polsce były moim zdaniem bogatsze formalnie. Widać było próbę świadomego użycia języka filmowego. Sezon trzeci – w przewadze – to pomysły absolutnie nowe, świeże, nieskopiowane. Tym trudniejsze i ciekawsze wydawało się to zadanie. Pytanie było: czy jesteśmy wystarczająco mocni. Moja odpowiedź: jesteśmy.


Jerzy Radziwiłowicz w serialu "Bez tajemnic", fot. HBO

PF: Czy są jeszcze jakieś różnice między poprzednim a nowym sezonem. Pojawiły się informacje, że kamera wychodzi częściej poza gabinet.

ML: Tak. Sporo jest scen plenerowych, aczkolwiek zdaje się że moja terapia ma ich najmniej. Chodziło o to żeby jeszcze troszkę uatrakcyjnić tę opowieść. Żeby zrobiło się jeszcze bardziej filmowo. Mówi się też że potencjał dramaturgiczny nowych odcinków jest większy. Potwierdza się to w terapii, która mi przypadła w udziale – jest to terapia pacjentki z osobowością borderline. Niezwykle emocjonalny temat, bardzo trudny – bo łatwy do przekombinowania, przerysowania. Na szczęście w rolę pacjentki wciela się genialna Magdalena Popławska.

PF: Bohaterka Magdy Popławskiej jest wyzwaniem. Bazował pan na scenariuszu czy próbował się pan dowiedzieć więcej o ludziach z zaburzeniami typu borderline?


Magdalena Popławska, w "Bez tajemnic", fot. HBO

ML: Oczywiście. Spotykałem się z konsultantem, który prowadzi terapie pacjentów z borderline. Czytałem książki. Sporo materiałów znalazłem w internecie, np.: blog dziewczyny która mimo trudności od lat uczestniczy w terapii. W internecie jest – dzień po dniu – relacja z tego zmagania. Wszystko to potrzebne mi było, żeby lepiej poznać to – niedawno nazwane – niezwykle uciążliwe, zaburzenie.

PF: Kiedy wróci pan do filmu?

ML: Pracuję nad tym, ale na razie jest to tak niekonkretne, że nie mogę nic powiedzieć.

PF: Pisze pan swój scenariusz?

ML: Tak. Szukałem gotowego tekstu, ale zawsze kończy się tak samo. Trzeba usiąść i napisać.