PORTAL
start
Aktualności
Filmy polskie
Box office
Baza wiedzy
Książki filmowe
Dokument
Scenarzyści
Po godzinach
Blogi
Konkursy
SFP
start
Wydarzenia
Komunikaty
Pożegnania
Zostań członkiem SFP
Informacje
Dla członków SFP
Kontakt
ZAPA
www.zapa.org.pl
Komunikaty
Informacje
Zapisy do ZAPA
Kontakt
KINO KULTURA
www.kinokultura.pl
Aktualności
Informacje
Repertuar
Kontakt
STUDIO MUNKA
www.studiomunka.pl
Aktualności
Informacje
Zgłoś projekt
Kontakt
AKTORZY POLSCY
www.aktorzypolscy.pl
Aktualności
Informacje
Szukaj
Kontakt
FILMOWCY POLSCY
www.filmowcypolscy.pl
Aktualnosci
Informacje
Szukaj
Kontakt
MAGAZYN FILMOWY
start
O magazynie
Kontakt
STARA ŁAŹNIA
www.restauracjalaznia.pl
Aktualności
Informacje
Rezerwacja
Kontakt
PKMW
start
Aktualności
Filmy
O programie
Kontakt
Portal
SFP
ZAPA
Kino Kultura
Studio Munka
Magazyn Filmowy
Stara Łaźnia
PKMW
Tilda Swinton (Katherine Matilda Swinton) jest jedną z najlepszych, najczęściej nagradzanych aktorek na świecie. Oryginalna uroda i sposób bycia, zaskarbiają jej uznanie i sympatię nie tylko ludzi z branży filmowej, ale także środowiska artystycznego i twórców kultury niezależnej.
Rok 2011 należał do niej. Za rolę udręczonej matki w psychologicznym thrillerze "Musimy porozmawiać o Kevinie", Tilda Swinton otrzymała liczne nagrody, m.in. statuetkę Europejskiej Akademii Filmowej, National Board of Review, San Francisco Film Critics Circle, Dallas-Fort Worth Film Critics Association Awards oraz 12 nominacji – m.in. do Złotych Globów (których wyniki poznamy już 15 stycznia), Broadcast Film Critics Association Awards, Washington DC Area Film Critics Association Awards, Screen Actors Guild Awards, czy British Independent Film Awards. 24 stycznia okaże się również czy Swinton będzie nominowana do najważniejszej nagrody filmowej, Oscara, o którą rywalizuje m. in. z Violą Davis ("Służące") i Meryl Streep ("Żelazna Dama"). Nie byłby to debiut na hollywoodzkich salonach, bowiem aktorka ma już na swoim koncie złotą statuetkę za drugoplanową rolę w dramacie Tony'ego Gilroya, „Michael Clayton”.
"Musimy porozmawiać o Kevinie", fot. Best Film
Świat usłyszał o Tildzie Swinton w połowie lat 80, kiedy pierwsze kroki przed kamerą stawiała w filmie "Caravaggio" Dereka Jarmana, angielskiego reżysera i malarza. Szczupła, wysoka, rudowłosa piękność była muzą i przyjaciółką artysty, aż do jego śmierci w 1994 roku. Razem nakręcili siedem filmów – wspomnianego "Caravaggio" (gdzie Swinton i Sean Bean zagrali parę życiowo zaradnych kloszardów), "Ostatni Anglicy", "Ogród", "Wojenne Requiem", "Edward II" (który w 1991 roku przyniósł jej nagrodę dla Najlepszej Aktorki Międzynarodowego Festiwalu Filmowego w Wenecji), "Wittgenstein" (gdzie wcieliła się znaną i kontrowersyjną postać brytyjskiej society, Ottoline Marrell, ambasadorki wolnych związków i otwartych małżeństw) oraz "Blue".
Jedną z najważniejszych kreacji tego okresu była główna rola w kostiumowym dramacie „Orlando” Sally Potter, powstałym w oparciu o powieść Wirginii Woolf. Swinton wciela się w nim w postać dobrze urodzonego młodzieńca, którego aparycja, wrażliwość, sposób bycia i postrzegania, sytuuje go pomiędzy światem mężczyzn, a światem kobiet. Jako Orlando, Swinton zyskała międzynarodowe uznanie, a sam film stanowił zdecydowany głos w dyskusji na temat ludzkiej płciowości, pojęcia płci kulturowej i rozmaitych zagadnień z dziedziny gender.
W środowisku filmowym Tilda Swinton jest ceniona przede wszystkim za ogromną dyscyplinę pracy i towarzyszące jej skupienie. Jest pod tym względem absolutną profesjonalistką, nieustannie poszukującą nowych wyzwań, gotowa na ryzykowne eksperymenty z formą. Na planie (bo jak twierdzi, teatr jest jej obcy), stosuje bardzo ograniczony wachlarz środków wyrazu. Rezygnuje z wyrazistej ekspresji, raczej stopniowo i konsekwentnie budując postać z drobnych gestów. Uważnie dobiera role, studiuje bohaterów, by na planie móc dać z siebie wszystko. Nie pozwala się przy tym zaszufladkować, a spektrum jej filmowych kreacji jest szalenie szerokie.
Istnieją twórcy, z którymi Tilda Swinton wchodzi w długofalową współpracę. Z Lynn Herhman-Lesson nakręciły „Conceiving Ada”, „Teknolust” i „Niebezpieczną kulturę”. Z Johnem Maybury “Man 2 Man” i “Love Is The Devil. Szkic do portretu Francisca Bacona”. Przygodę na planie Jima Jarmusha ("Broken Flowers", „Limits of control”) wieńczy ich nowy film, obecnie w fazie developmentu. W 2010 zaś mogliśmy oglądać Swinton w efektownym, stylistyką nawiązującym do kina Viscontiego, dramacie "Jestem miłością”, trzecim po „The Protagonists” i „The Love Factory” wspólnym projekcie zrealizowanym z włoskim reżyserem, Lucą Guadagnino.
Kwestia fizycznych uwarunkowań Swinton nie pozostaje bez znaczenia dla jej filmowych wcieleń. Licząca blisko 180 cm wzrostu Szkotka jest ucieleśnieniem współcześnie lansowanego modelu kobiecości: androgynicznej, nieco odrealnionej, hipnotyzującej i ikonicznej. W 2003 roku tandem projektantów mody Viktor & Rolf zadedykował jej autorską kolekcję ubrań, zaś 2007 roku Vanity Fair uznało Swinton za najlepiej ubrana kobietę na świcie. To aktorka wszechstronna, ulubienica zarówno twórców wywodzących się z nurtu kina niezależnego („Tajne przez poufne” Ethana i Joela Coenów, gdzie powierzono jej postać zimnej, wyrachowanej, niewiernej żony), jak i hollywoodzkich (dwukrotna rola Białej Czarownicy w „Opowieściach z Narnii: Książę Kaspian” oraz „Podróż Wędrowca do Świtu”, czy "Ciekawy przypadek Benjamina Buttona" w reżyserii Davida Finchera).
Rok 2011 należał do niej. Za rolę udręczonej matki w psychologicznym thrillerze "Musimy porozmawiać o Kevinie", Tilda Swinton otrzymała liczne nagrody, m.in. statuetkę Europejskiej Akademii Filmowej, National Board of Review, San Francisco Film Critics Circle, Dallas-Fort Worth Film Critics Association Awards oraz 12 nominacji – m.in. do Złotych Globów (których wyniki poznamy już 15 stycznia), Broadcast Film Critics Association Awards, Washington DC Area Film Critics Association Awards, Screen Actors Guild Awards, czy British Independent Film Awards. 24 stycznia okaże się również czy Swinton będzie nominowana do najważniejszej nagrody filmowej, Oscara, o którą rywalizuje m. in. z Violą Davis ("Służące") i Meryl Streep ("Żelazna Dama"). Nie byłby to debiut na hollywoodzkich salonach, bowiem aktorka ma już na swoim koncie złotą statuetkę za drugoplanową rolę w dramacie Tony'ego Gilroya, „Michael Clayton”.
"Musimy porozmawiać o Kevinie", fot. Best Film
Świat usłyszał o Tildzie Swinton w połowie lat 80, kiedy pierwsze kroki przed kamerą stawiała w filmie "Caravaggio" Dereka Jarmana, angielskiego reżysera i malarza. Szczupła, wysoka, rudowłosa piękność była muzą i przyjaciółką artysty, aż do jego śmierci w 1994 roku. Razem nakręcili siedem filmów – wspomnianego "Caravaggio" (gdzie Swinton i Sean Bean zagrali parę życiowo zaradnych kloszardów), "Ostatni Anglicy", "Ogród", "Wojenne Requiem", "Edward II" (który w 1991 roku przyniósł jej nagrodę dla Najlepszej Aktorki Międzynarodowego Festiwalu Filmowego w Wenecji), "Wittgenstein" (gdzie wcieliła się znaną i kontrowersyjną postać brytyjskiej society, Ottoline Marrell, ambasadorki wolnych związków i otwartych małżeństw) oraz "Blue".
Jedną z najważniejszych kreacji tego okresu była główna rola w kostiumowym dramacie „Orlando” Sally Potter, powstałym w oparciu o powieść Wirginii Woolf. Swinton wciela się w nim w postać dobrze urodzonego młodzieńca, którego aparycja, wrażliwość, sposób bycia i postrzegania, sytuuje go pomiędzy światem mężczyzn, a światem kobiet. Jako Orlando, Swinton zyskała międzynarodowe uznanie, a sam film stanowił zdecydowany głos w dyskusji na temat ludzkiej płciowości, pojęcia płci kulturowej i rozmaitych zagadnień z dziedziny gender.
W środowisku filmowym Tilda Swinton jest ceniona przede wszystkim za ogromną dyscyplinę pracy i towarzyszące jej skupienie. Jest pod tym względem absolutną profesjonalistką, nieustannie poszukującą nowych wyzwań, gotowa na ryzykowne eksperymenty z formą. Na planie (bo jak twierdzi, teatr jest jej obcy), stosuje bardzo ograniczony wachlarz środków wyrazu. Rezygnuje z wyrazistej ekspresji, raczej stopniowo i konsekwentnie budując postać z drobnych gestów. Uważnie dobiera role, studiuje bohaterów, by na planie móc dać z siebie wszystko. Nie pozwala się przy tym zaszufladkować, a spektrum jej filmowych kreacji jest szalenie szerokie.
Istnieją twórcy, z którymi Tilda Swinton wchodzi w długofalową współpracę. Z Lynn Herhman-Lesson nakręciły „Conceiving Ada”, „Teknolust” i „Niebezpieczną kulturę”. Z Johnem Maybury “Man 2 Man” i “Love Is The Devil. Szkic do portretu Francisca Bacona”. Przygodę na planie Jima Jarmusha ("Broken Flowers", „Limits of control”) wieńczy ich nowy film, obecnie w fazie developmentu. W 2010 zaś mogliśmy oglądać Swinton w efektownym, stylistyką nawiązującym do kina Viscontiego, dramacie "Jestem miłością”, trzecim po „The Protagonists” i „The Love Factory” wspólnym projekcie zrealizowanym z włoskim reżyserem, Lucą Guadagnino.
Kwestia fizycznych uwarunkowań Swinton nie pozostaje bez znaczenia dla jej filmowych wcieleń. Licząca blisko 180 cm wzrostu Szkotka jest ucieleśnieniem współcześnie lansowanego modelu kobiecości: androgynicznej, nieco odrealnionej, hipnotyzującej i ikonicznej. W 2003 roku tandem projektantów mody Viktor & Rolf zadedykował jej autorską kolekcję ubrań, zaś 2007 roku Vanity Fair uznało Swinton za najlepiej ubrana kobietę na świcie. To aktorka wszechstronna, ulubienica zarówno twórców wywodzących się z nurtu kina niezależnego („Tajne przez poufne” Ethana i Joela Coenów, gdzie powierzono jej postać zimnej, wyrachowanej, niewiernej żony), jak i hollywoodzkich (dwukrotna rola Białej Czarownicy w „Opowieściach z Narnii: Książę Kaspian” oraz „Podróż Wędrowca do Świtu”, czy "Ciekawy przypadek Benjamina Buttona" w reżyserii Davida Finchera).
Gabriela Urbańska
Portalfilmowy.pl
Ostatnia aktualizacja: 12.01.2012
O kinie hiszpańskim z perspektywy gender
Kot w butach i inne bajki na głowie postawione
Copyright © by Stowarzyszenie Filmowców Polskich 2002 - 2024