Tańczący jastrząb

Michał Toporny jest wiejskim dzieckiem i jego los wydaje się przesądzony - będzie pędził życie jak jego dziad i ojciec. Wybucha druga wojna światowa. Dorosły, obarczony rodziną Michał za radą konspiracyjnego nauczyciela postanawia się uczyć. Po wyzwoleniu decyduje się na studia. Z chłopskim uporem pracuje nad sobą. Nadrabia zaległości i kończy uczelnię jako prymus. Droga awansu staje przed nim otworem. Jednocześnie zaczyna go mierzić wiejski świat. Brutalnie odtrąca rodzinę, porzuca żonę i syna. Żeni się z poznaną w czasie studiów Wiesławą Jarzecką, kobietą z dobrego, inteligenckiego domu, zafascynowaną jego witalnością i siłą przebicia. Toporny jest wymagający wobec siebie i bezwzględny dla innych. Robi błyskawiczną karierę. Nie cofa się przed niczym. Decyzja o wyrębie lasu pod wielką budowę w jego wsi powoduje śmierć człowieka, ale jest kolejnym zawodowym sukcesem Topornego.
Jego małżeństwo przechodzi kryzys. Żona zostaje kochanką podwładnego Michała. Rozgoryczony postanawia zająć się synem z pierwszego małżeństwa. Posyła go do szkoły, a sam z uporem pnie się po szczeblach dalszej kariery. Nie przebierając w środkach zwycięża w kolejnej walce o nowe, wyższe stanowisko. Gdy po zawale serca po wraca do domu, nie zastaje żony. Pozostają mu tylko synowie. Sprowadza Staszka do miasta, by wychowywał się razem z młodszym bratem. Próbuje nawiązać zerwaną nić z utraconym dzieciństwem i zawozi chłopców na wieś. Zostawia ich przy zburzonej, starej chałupie, a sam wsiada do samochodu, który zostaje obrzucony kamieniami i toczy się do stawu. Synowie wrzucają w ogień szczątki starej chałupy. Płomień pochłania kartki z zeszytu Michała...
"Zastanawiam się nad przeżywaniem losu człowieka, który wyrwany ze swojego środowiska, jakim jest kultura wiejska, w sposób bardzo dramatyczny wiąże się z kulturą wielkiego miasta, by zdobyć tam swoją szansę. Myślę, że film jest bardzo gorzki, ale zarazem właśnie uwznioślający. Bo mój bohater jest wprawdzie grzesznikiem, ale zarazem nie przestaje wierzyć w wartości, które depcze. I ta świadomość nadaje mu rysy tragiczne."
(Grzegorz Królikiewicz).