Lato Filmów - polecamy tytuły

Bohaterami większości filmów, cenionych na tym festiwalu zwłaszcza ze względu na walory scenariusza, są „zwykli ludzie” wiodący „spokojne życie”. Czyli zupełnie jak my, a jednak zdarza im się coś, co sprawia, że stają się bohaterami filmowymi. Z tego spektrum wybieram:

- siedemnastoletniego Jona, który jest winien wszystkich nieszczęść w miasteczku. Poza tym nie ma jak skandynawska czarna komedia o problemach wieku dojrzewania. "Drapacz chmur", reż. Rune Schjott (Dania 2011)
- czterdziestoletniego Franka w terminalnym stadium raka, który prowadzi dziennik swoich przeżyć na iPhonie. „W pół drogi”, reż. Andreas Dresen (Niemcy 2011)
- dwie nastolatki, z których Ari wygląda jak Marylin Monroe, a Oona jak Nina Hagen, bo „Lollipop monster”, reż. Ziska Riemann to może być przesłodki, przestylizowany film (Niemcy 2011)
 - Annę, samotną matkę, która prowadzi śledztwo za pomocą elektronicznej niani (na szczęście dziecko zostanie w domu z „żywą” opiekunką) "Babycall", reż. Pal Sletaune (Norwegia/Niemcy/Szwecja 2011)
- pięcioro przyjaciół emerytów, którzy wyprowadzają się na wieś, by wspólnie uniknąć domu starców (może podejrzę sekret pięknych staruszek: Jane Fondy i Geraldine Chaplin) „Zamieszkajmy razem”, reż. Stephane Robelin (Francja/Niemcy 2011)


"Lollipop Monster", reż. Ziska Rieman, przeczytaj WYWIAD z rezyserką, fot. mat. dystrybutora.

Ponieważ uwielbiam filmy o historii sportu, wybieram się na „Zaginiony mundial”, reż. Lorenzo Garzelli i Filippo Macelloni, który obiecuje rozwiązanie zagadki mundialu 1942, dzięki niedawnemu odkryciu ludzkiego szkieletu z kamerą filmową wśród skamieniałości dinozaurów w Patagonii. Brzmi cudownie bez sensu. (Włochy/Argentyna 2011)
A z miłości dla tria tancerzy-filmowców, którzy stworzyli pamiętną „Rumbę” (Dominique Abel, Fiona Gordon, Bruno Romy), obejrzę ciąg dalszy konceptualnej komedii-musicalu: "Czarodziejka", w ich reżyserii i wykonaniu (Belgia/Francja 2011).
Chciałabym też zobaczyć „Najszczęśliwszą dziewczynę na świecie” reż. Radu Jude, bo może tytuł wreszcie będzie adekwatny, a mówiąc poważnie, to kino rumuńskie jest tym, czym życzyłabym sobie, żeby było kino polskie. Kibicuję (Francja/Holandia/Japonia/Rumunia 2009).
A idąc tym tropem polecam gorąco, jeśli ktoś przegapił w kinach:
- poruszający „Wtorek po świętach”, reż. Radu Muntean (Rumunia 2010),
- a także „Oslo, 31 sierpnia”, reż. Joachim Trier (Norwegia 2011) – świetny film o statusie hipsterskiej legendy
- oraz „Szczęśliwych ludzi. Rok w tajdze”, reż. Dmitrij Wasiukow, Werner Herzog (Niemcy 2010), który właśnie wszedł do kin, a prócz niezliczonych zalet, jakie gwarantuje twórczość Herzoga, być może sprawi, że na placu Zbawiciela szybciej dostrzeżemy lato – nie tylko filmowe.