My French Film Festiwal mówi po polsku

Od 17 stycznia do 17 lutego trwa na świecie – a ściśle w dwudziestu krajach – trzecia edycja szczególnego festiwalu filmów francuskich, szczególnego, bo odbywającego się w wirtualnej rzeczywistości Internetu.

Ten genialny pomysł wyszedł od Unifrance, instytucji stworzonej do międzynarodowej promocji francuskiego kina. W wersji klasycznej Unifrance organizuje festiwale w Tokio, Moskwie czy Nowym Jorku i jeździ tam z wianuszkiem prezentujących swe filmy artystów. Wersja internetowa, zorganizowana we współpracy z największym francuskim portalem filmowym allocine.fr i z udziałem lokalnych partnerów, pozwala wejść bezpośrednio „pod strzechy” i zapewnić promocję na skalę internetową, czyli zamiast rekordowej liczby dwóch tysięcy festiwalowych widzów rocznie, można zanotować ich... milion.  Xavier Lardoux, sekretarz generalny Unifrance, zwierza się z nieukrywaną satysfakcją: - W roku ubiegłym zarejestrowaliśmy milion trzysta tysięcy wizyt na stronach festiwalu, w tym milion w samych Chinach. Jak to możliwe? - Zaczęliśmy od prezentacji festiwalu na naszej stronie myfrenchfestival.com, ale szybko zdaliśmy sobie sprawę, że partnerstwo ze stronami lokalnymi, mającymi już mocną pozycję, zdecydowanie zwiększa naszą siłę przebicia. Zawarliśmy więc umowę z popularną stroną w Chinach i z dwudziestoma innymi platformami na całym świecie.


Po raz pierwszy w tym roku francuski festiwal proponuje również wersję dla polskiego widza - filmy przetłumaczone na język polski wraz z możliwością darmowego ich przeglądania i głosowania – tym samym nasz język staje się jednym z dwunastu oficjalnych języ ków festiwalu. Lardoux tłumaczy, że jest to sytuacja wyjątkowa, połączona z zaangażowaniem telewizji Orange, która sfinansowała polskie wersje filmów i zapłaci również za każde „obejrzenie” – chodzi o to, aby festiwal przynosił korzyści także posiadaczom filmowych praw. Jest to ważna kwestia, gdyż można by zarzucać festiwalowi, że zamyka filmom drogę do światowej dystrybucji. - Nie, nikt nie wnosi takich pretensji. Filmy te były pokazywane na wszelkich możliwych targach filmowych i nie znalazły kupców. W aktualnym systemie filmy bardzo szybko tracą swe możliwości dystrybucyjne. Po dwóch latach od premiery film wpada w „dziurę nieistnienia” – o ile nie zyskał rangi przeboju. Nasz festiwal przynosi producentom pewne wpływy finansowe, jest też ostatnią szansą na przyciągnięcie uwagi dystrybutorów”.


Kadr z filmu "Donoma", fot. http://www.myfrenchfilmfestival.com/pl/

Czyżby więc w programie myfrenchfilmfestiwal znajdują się wyłącznie filmy „brzydkie kaczątka”, których nikt nie chce? Na to pytanie postaramy się odpowiedzieć, analizując festiwalową ofertę, która zawiera dziesięć filmów długometrażowych i tyle samo krótkich. Dla krótkich metraży internetowy festiwal jest w zasadzie jedyną okazją dotarcia do międzynarodowego widza. W selekcji filmów pełnometrażowych (a jest z czego wybierać, bo Francja produkuje ponad 200 filmów rocznie), Unifrance proponuje utwory różnorodne, których najczęstszą „wadą” jest wybór tematyki socjologicznie i politycznie ważnej, do tego w tonacji serio. „Louise Wimmer” Cyrila Mennegun, z nominowaną do nagrody Lumieres oraz Cesara aktorką Corinne Masiero, wyróżniony Prix Dellu dla najlepszego debiutu reżyserskiego, pokazywany w konkursie weneckim zasługuje z pewnością na uwagę największą. Film jest zdumiewającym odbiciem "W sypialni" Tomka Wasilewskiego (Grand Prix festiwalu Kinopolska w Paryżu). Kamera nie spuszcza z oczu bohaterki, samotnej, tajemniczej, która dokonała jakiegoś trudnego życiowego wyboru. W obu filmach ignorujemy jej motywacje i jej przyszłość, chociaż aktorka zajmuje całą przestrzeń wizji i koncentruje wszystkie emocje. W wersji francuskiej brzmi mocno nuta socjalna, która u Wasilewskiego praktycznie nie istnieje. Obok Unifrance prezentuje „Pirogę” Moussa Touré, film który otrzymał osiemnaście nominacji do nagród na festiwalach na całym świecie (w tym sześć na Festiwalu w Cannes) i nagrodę Lumieres dla najlepszego filmu francuskojęzycznego przyznanego przez dziennikarzy zagranicznych. Obraz, będący francuską współprodukcją z Senegalem, opowiada o nielegalnych emigrantach. Walka o przeżycie, morska podróż będąca koncentracją wszystkich niebezpieczeństw i upragniona Europa, gdzie nikt na nich nie czeka. Film piękny formalnie i o bulwersującym przesłaniu.


Kadr z filmu "Piroga", fot. http://www.myfrenchfilmfestival.com/pl/

Podobną siłę manifestuje film „Une bouteille a la mer” (Butelka w morzu) w reżyserii Thierry Binisti, nominowany przez Lumieres w kategorii najlepszego scenariusza i najlepszych nadziei aktorskich (żeńskiej i męskiej) – jest to najlepsza, jaką widziałam, filmowa opowieść poświęcona konfliktowi izraelsko-palestyńskiemu. Dziewczyna z Francji przyjeżdża do Izraela, gdzie zaczyna nieśmiałą i niebezpieczną dla obu stron korespondencje z chłopakiem ze Strefy Gazy. Beznadziejność i głupota konfliktu namalowana zostaje kilkoma zaledwie anegdotami i komentowana przez zakochujących się w sobie na odległość, młodych – minimalne środki wyrazu oddziałują na widza w sposób maksymalny. Zaangażowanie społeczne ujawniają dwa filmy: „De bon matin” (Taki ładny poranek) Jean-Marca Moutout - oparta na prawdziwej biografii historia bankowego urzędnika mszczącego się w sposób tragiczny na systemie, który go zniszczył psychicznie i moralnie, oraz „La Désintégration” (Rozpad) Philippe’a Faucona, idąca śladami młodzieży wpadającej w pułapkę terroryzmu na przedmieściach Lille. „Parlez-moi de vous” (Opowiadaj o sobie) Pierre’a Pinauda i „Sport de filles” (Sport dziewczyn) Patricii Mazuy to dwa piękne portrety kobiece, z wypiekami śledzi się zwłaszcza Marine Hands, zakochaną w koniach i walczącą o swoje miejsce w świecie, gdzie bardziej niż pasja liczą się (duże) pieniądze. Widzowie myfrenchfilmfestival mogą zobaczyć również film-fenomen internetowy, który powstał bez funduszy i stał się obiektem internetowego kultu, a cała ekipa jeździła następnie po Francji bez wytchnienia wspierając jego promocję. "Donoma" Djinna Carrénarda to opowieść o trzech bohaterkach, trzy historie wyborów miłosnych i miłosno-mistycznych. Film młody i na wskroś współczesny – prawdziwy moment kina.


Corinne Masiero w filmie "Louise Wimmer", fot. http://www.myfrenchfilmfestival.com/pl/

Widzowie głosują na film długo-i krótkometrażowy, a do ich głosów dołącza się głosy jury reżyserów, jury prasowego i jury blogerów. Trochę dużo tych jury, ale najważniejsze jest to, że filmy znajdują nową, światową publiczność. Trzeba się spieszyć, bo festiwal kończy się 17 lutego!