Bilans siedmiolecia

Mija siódma rocznica powstania Polskiego Instytutu Sztuki Filmowej. Jaki jest bilans tego siedmiolecia?

Podsumowania można dokonać na wielu sposobów. Na przykład, patrząc od strony produkcji filmowej. W roku 2006, kiedy uruchomiono programy operacyjne PISF, Instytut wydatkował około 19 mln zł, współfinansując 21 pełnometrażowych filmów fabularnych (z 38 wyprodukowanych), cztery filmy dokumentalne (420 tys. zł) i trzy animacje (259 tys. zł). W roku ubiegłym PISF uczestniczył finansowo w produkcji już 32 filmów fabularnych, 49 dokumentów oraz 23 filmów animowanych, przeznaczając na to odpowiednio 71 mln zł, 7 mln zł oraz ponad 11 mln.
Albo patrząc na kinematografię polską jako na partnera kinematografii światowej: w 2005 roku powstały zaledwie trzy koprodukcje ze wsparciem polskich środków budżetowych, w roku 2011 współfinansowanie uzyskało 29 koprodukcji (w tym 11 fabuł, siedem dokumentów i dwa filmy animowane, pozostałe projekty są w fazie developmentu).
Ważne – jeśli nie najważniejsze – jest także badanie rezonansu, jakie polskie kino wywołuje u rodzimego widza: w 2005 roku widownia polskich filmów liczyła około 700 tys. widzów, w roku ubiegłym miłośnicy polskiego kina w liczbie 11,8 mln stanowili niemal 1/3 całej widowni.


"Sztuka spadania", fot. PlatigeImage

Bilans nie byłby pełny bez pobieżnego nawet przeglądu międzynarodowych sukcesów polskiego kina, mierzonych prestiżowymi nagrodami i wyróżnieniami światowych festiwali. W tym czasie był Oscar za animację („Piotruś i wilk”) oraz cztery nominacje – za "Dzieci z Leningradzkiego", „Katyń”, „Królika po berlińsku” i "W ciemności", były Europejskie Nagrody Filmowe dla Andrzeja Wajdy, Marcela Łozińskiego i Katarzyny Klimkiewicz, wreszcie nagroda BAFTA za „Sztukę spadania”. A także nagrody w Berlinie, Cannes, Wenecji, w Karlowych Warach, Tokio, Moskwie, Mar del Plata czy Kairze – polskie kino jest obecne na wszystkich kontynentach.


Andrzej Wajda z ekipą na planie "Katynia", fot. Akson

Dziś przyjmuje się to bez szczególnych emocji – jako na stan normalny, pozytywną codzienność polskiego kina. Jednak każdy, kto pamięta zażarte dyskusje i spory towarzyszące pracom nad Ustawą o kinematografii, na mocy której powołano PISF, powinien spojrzeć na te siedem lat z refleksją. Siedem lat – a nawet krócej – by osiągnąć normalność? Możemy mówić o autentycznym sukcesie.

Przeczytaj także Wywiad z dyrektor PISF Agnieszką Odorowicz