Aleksandr Sokurow

Rosyjski reżyser i scenarzysta. Syn oficera Armii Czerwonej wychowywał się w miejscach, gdzie stacjonował jego ojciec, także w Legnicy. Po studiach historycznych dostał się na studia reżyserskie na WGIK-u, ale ich nie ukończył z powodu konfliktu ze swymi nauczycielami. Dzięki spotkaniu z Andriejem Tarkowskim Sokurow znalazł zatrudnienie w Lenfilmie, gdzie nakręcił swój debiut „Samotny głos człowieka” (1978), którego rozpowszechnianie zostało wstrzymane w ZSRR na 20 lat. Podobny los spotkał większość następnych filmów, zrealizowanych dojściem do władzy Michaiła Gorbaczowa. Objawiony wówczas niezwykły talent Sokurowa, postrzeganego jako przyjaciela i ucznia Tarkowskiego, zapewnił mu uznanie na licznych festiwalach i pozycję mistrza kina autorskiego przełomu stuleci: „Smutna obojętność” (1987), „Dni zaćmienia” (1989, nagroda w Berlinie), cykl pośwoięcony relacjiom rodzinnym – „Matka i syn” (1997, nagroda jury w Moskwie), „Ojciec i syn” (2003, nagroda w Cannes), cykl poświęcony dyktatorom - Hitlerowi („Moloch” 1999, nagroda w Cannes za scenariusz), Leninowi („Cielec” 2001), cesarzowi Hirohito („Słońce” 2005). Z innych filmów Sokurowa na uwagę zasługują „Rosyjska arka” (2002, nagroda w Toronto), zrealizowana w jednym ujęciu”, „Aleksandra” (2007) poświęcona konfliktowi w Czeczenii oraz nowa wersja „Fausta” (2011, Złoty Lew w Wenecji).