Kobieta z wydm

Niki Jumpei jedzie nad morze, by poświęcić się swej największej pasji entomologii. Nadmorskie wydmy obfitują w rzadkie okazy owadów. Przegapia ostatni autobus do miasta, ale nieoczekiwanie zostaje zaproszony w gościnę do jednego z pobliskich domów. Z uwagi na wydmy oraz silne, niezwykle często wiejące wiatry wioska jest niemal bez przerwy zasypywana przez tzw. ruchome piaski. Jej mieszkańcy żyją nie tyle w domach, co w ogromnych dołach, których brzegi bez przerwy się osuwają, powodując grzęźnięcie w piasku zarówno ludzi, jak i ich dobytku. Gościna okazuje się swego rodzaju pułapką. W dole żyje kobieta, która sama nie jest w stanie utrzymać „mieszkania” w jako takim porządku, narażając się na nieustanne zasypywanie piaskiem, mężczyzna może ulżyć jej ciężkiej sytuacji. Niki buntuje się, próbuje uciekać, z biegiem czasu godzi się ze swym położeniem, co więcej, zaczyna darzyć kobietę coraz większym uczuciem. Nie ucieknie nawet wtedy, gdy ktoś przez zapomnienie pozostawi sznurową drabinę...

„Kobieta z wydm” to znakomita – wydana w 1952 roku – powieść japońskiego pisarza Abe Kobo, w której można doszukać się wpływów europejskich egzystencjalistów, a także twórczości Franza Kafki. Niezwykle ascetyczny w formie dramat jest ponadczasową i uniwersalną – choć umieszczoną w konkretnym, jakże egzotycznym miejscu – przypowieścią o możliwości całkowitej zmiany istoty swej egzystencji. Niki Jumpei, jego bohater, dojrzewa do życia, najpierw obok drugiego człowieka, potem z drugim człowiekiem, wreszcie do wspólnej egzystencji ze społeczeństwem, wyzbywając się egoistycznych przyzwyczajeń i pragnień. Ekranizacja powieści Abe Kobo dokonana przez Hiroshiego Tashigaharę korzysta niemal wyłącznie ze środków wyrazowych sztuki filmowej dotyczących jej warstwy wizualnej, obywa się niemal bez słów (ścieżkę dźwiękową wypełnia muzyka i ważne dramaturgicznie momenty ciszy). Narrację prowadzi obraz, podobnie jak w zrealizowanej trzy lata wcześniej przez Kaneto Shindo „Nagiej wyspie”.