Marty

Marty Pilletti ma 34 lata, jest rzeźnikiem i mieszka w nowojorskim Bronksie. Jego bracia i siostry założyli rodziny, on mieszka z matką i stracił już nadzieję, że uda mu się ożenić. Wydaje mu się, że jest dość atrakcyjny, ponadto otyły i nieokrzesany, a nikt z rodziny i przyjaciół nie próbuje go przekonać, że jest inaczej. Pewnego wieczoru zostaje wysłany przez matkę na bal samotnych serc, gdzie spotyka nauczycielkę Clarę, której życie uczuciowe jest podobne. Marty zaprasza Carlę do tańca i niemal od pierwszego wejrzenia obydwoje się w sobie zakochują. Tymczasem ani przyjaciele, ani matka nie chcą zaakceptować tego związku. Marty zgadza się z ich opinią i rezygnuje z umówionej randki. Ale następnego wieczoru nie wytrzymuje: zarzuca bliskim obłudę i decyduje się na telefon do Carli.

Ekranizacja sztuki Paddy’ego Chayefskiego, wystawionej w telewizji przez Delberta Manna – doświadczonego reżysera telewizyjnego, który debiutował „Martym” na dużym ekranie. Fabuła wydaje się prosta, wręcz jednowymiarowa, ale Mann potrafił podbudować ją świetnie zarysowanym tłem obyczajowym i wiarygodnym rysunkiem psychologicznym, popartym świetnym aktorstwem. Scenariusz Chayefskiego uchodzi za wzorcowy: „Marty” zainicjował modę na wielkomiejski realizm, a poza tym – obok „Dwunastu gniewnych ludzi” (1957) Sidneya Lumeta – jest dowodem na to, że kino i telewizja nie muszą ze sobą rywalizować, a wręcz przeciwnie – mogą się artystycznie wspierać. „Marty” zdobył Złotą Palmę w Cannes oraz – między innymi – cztery Oscary (z ośmiu nominacji) za film roku, reżyserię, scenariusz i kreację Ernesta Borgnine’a.