Okno na podwórze

Jeff Jeffries jest na co dzień człowiekiem niezwykle ruchliwym, ale pewnego dnia łamie nogę, co unieruchamia go na wózku inwalidzkim we własnym mieszkaniu w nowojorskiej dzielnicy Greenwich Village. Jedyną jego rozrywką staje się podglądanie sąsiadów przez teleobiektyw aparatu fotograficznego. Nie jest jego jedyny kontakt ze światem, odwiedzają go dwie kobiety –pielęgniarka i zakochana w nim modelka Lisa. Opowiada im o tym, co widział bezsennej nocy: jego zdaniem, sąsiad z przeciwka zamordował przykutą do łóżka żonę. Powiadomiony o tym policjant ignoruje podejrzenia Jeffa, ale on namawia Lisę do przeszukania mieszkania, gdzie dokonano zbrodni, co się kończy aresztowaniem modelki. Zaalarmowany sprawca zbrodni postanawia uciszyć niewygodnego świadka.

„Okno na podwórze” Alfreda Hitchcocka ma określone miejsce w historii kina. Bynajmniej nie tylko ze względu na swe walory filmowe walory – film rozgrywa się w jednym pokoju, z unieruchomionym bohaterem, a przecież dzięki wytrawnej reżyserii widz nie dostrzega tych ograniczeń - przesłania je rosnące z minuty na minutę napięcie. Statyczność akcji zastąpiono wewnętrzną dynamiką obrazu. Tym niemniej – twierdzi Hitchcock – istota kina nie polega na ruchu, ale na podglądaniu. Widz udaje się do kina, by w filmowych bohaterach dostrzec swoich sąsiadów, bezkarnie zaspokoić trapiącą go ciekawość, dać upust wstydliwie skrywanemu pragnieniu podglądania innych. Każdy film zaspokaja tę dwuznaczną namiętność, a niektóre z nich - jak „Peeping Tom” Michaela Powella czy „Powiększenie” Antonioniego – zmieniają wręcz w traktaty o podglądaniu. Ich listę otwiera właśnie „Okno na podwórze”, film wyróżniony czterema nominacjami do Oscara (w tym za reżyserię).