Dziecko Rosemary

Młode małżeństwo wprowadza się do eleganckiego apartamentu w nieco podniszczonej kamienicy „z przeszłością” na Manhattanie. Dla Rosemary i Guya własny kąt ma oznaczać początek stabilizacji, której następnym krokiem jest raczkująca myśl o rychłym powiększeniu rodziny. Komfort psychiczny szybko jednak gdzieś umyka, bowiem kobieta nie czuje się zbyt dobrze w pustym mieszkaniu. Co więcej, w tajemniczych okolicznościach ginie poznana przez Rosemary dziewczyna, która pomieszkiwała po sąsiedzku u pary ekscentrycznych starszych ludzi. To właśnie tyleż tajemniczy, co wścibscy państwo Castavet zaczynają odgrywać coraz większą rolę w życiu nowych lokatorów. Zafascynowany nimi jest zwłaszcza Guy, który od momentu wprowadzenia się, na skutek niefortunnych zbiegów okoliczności, jakie dotykają jego konkurentów, wreszcie zaczyna odnosić aktorskie sukcesy na miarę swej ambicji. Kiedy Rosemary zachodzi w ciążę, Castavetowie załatwiają jej opiekę najlepszego specjalisty, słynącego z niekonwencjonalnych metod doktora Sapirsteina. Początkowa euforia bohaterki w miarę upływu czasu i wyraźnie pogarszającej się kondycji psychofizycznej ustępuje obawie, lękowi, a w końcu przerażeniu, kiedy zda sobie sprawę, kto tak naprawdę znajduje się w jej otoczeniu.

Pierwszy film zrealizowany przez Romana Polańskiego w Stanach Zjednoczonych okazał się absolutnym arcydziełem gatunku, a jednocześnie stanowił podwaliny pod jedną z jego odmian, jaką był horror okultystyczny, którego tradycję kontynuował później William Friedkin, Richard Donner czy Alan Parker. Kanwą napisanego przez polskiego reżysera scenariusza była powieść Iry Levine’a. Źródło specyficznej atmosfery, grozy wypływającej z pierwowzoru literackiego, a później filmu, czyniąc z konsekwentnego przeniesienia satanistycznego sztafażu, aury niesamowitości w realia współczesnego Manhattanu. To właśnie tam, w mieszkaniach zaniedbanej kamienicy, Polański w duszny, klaustrofobiczny sposób rozprawia o ciemnej stronie ludzkiej natury, budzącym się lęku i rodzącej się obsesji. Choć aktorskich przymiarek było wyjątkowo dużo, główne kreacje przypadły w udziale Mii Farrow oraz kultowemu reżyserowi Johnowi Cassavetesowi. Ze swojego, niełatwego, zadania wywiązali się znakomicie, podobnie jak nagrodzona Oscarem i Złotym Globem Ruth Gordon w roli demonicznej Minnie Castavet. Do historii kina przeszła też nucona przez Mię Farrow kołysanka, skomponowana przez wybitnego polskiego muzyka Krzysztofa Komedę.