Nosferatu - symfonia grozy

Pośrednik w handlu nieruchomościami Thomas Hutter wyrusza do Transylwanii, by sfinalizować umowę z hrabią Orlokiem, zostawiając w Bremie młodą żonę Ellen. Po drodze dowiaduje się, że Orlok jest budzącym grozę w okolicy wampirem. Hrabia przyjmuje go nocą, podpisuje dokumenty i chce pozbawić Huttera życia, ale powstrzymuje go krzyk Ellen, wzywającej męża. Zafascynowany wizerunkiem żony swego gościa, postanawia ją zdobyć. Udaje się więc drogą morską do Bremy – zamknięty w trumnie. Załoga statku zapada na dziwną zarazę, do portu zawija pusty okręt, na miasto spada zaraza. Ellen w przywiezionej przez męża z podróży „Księdze wampirów’ znajduje sposób na usidlenie wampira: postanawia poświęcić siebie, by ocalić mieszkańców miasta

Klasyka kina grozy, jeden z najważniejszych filmów roku 1922, choć cieniem kładzie się na nim nielegalne wykorzystanie pierwowzoru: wdowa po Bramie Stokerze odmówiła praw do „Drakuli”. Dlatego na wczesnych kopiach „Nosferatu” bohaterowie noszą inne imiona niż w powieści, scenariusz odchodzi znacznie od oryginału, ale nie zaciera źródeł inspiracji. Jakkolwiek tematyka grozy, zbrodni i śmierci, wpisuje film Wilhelma Friedricha Murnaua w nurt niemieckiego ekspresjonizmu, nie jest to film stricte ekspresjonistyczny – wykracza poza kanon dzięki zdjęciom plenerowym (ówczesne filmy powstawały w atelier). W czasach premiery film odczytywano jako metaforę wszechogarniającego zła, a także jako obraz erotycznej – obopólnej - fascynacji wampira i jego ofiar. Dla historyków kina film Murnaua to pierwszy w dziejach „prawdziwy” film grozy, świadomie epatujący lękiem, powstałym w wyniku świadomej inscenizacji.
.