Z kamerą wśród zwierząt

Isabella Rossellini raczej nie kojarzy się nikomu z animacją. Poniekąd słusznie. Niemniej jednak, postanowiłam rzucić nieco światła na projekt, który powstał dzięki jej wielkiemu, osobistemu zaangażowaniu i determinacji, bo uważam, że dowcipem i pomysłowością (fabularną i plastyczną) przewyższa niejedną animowaną serię edukacyjną.

A fakt, że jego autorką i producentem, jest znana aktorka, muza kultowych reżyserów (Lynch, Scorsese), sprawia, że jest on jeszcze bardziej intrygujący.



Serie "Green porno" i "Seduce me" składają się z osiemnastu około dwuminutowych odcinków. Powstały pod auspicjami Sundance Channel. Premiera 3 odcinków miała miejsce w 2008 roku na Festiwalu Sundance, potem przyszedł czas na festiwal w Toronto i w końcu na telewizyjną premierę w Sundance Channel (2009). Mimo, że rozpowszechniana była bez wypasionej kampanii reklamowej, jedynie w internecie (m.in na You Tube) i w telefonach komórkowych, dotarła do ponad 4 milionów widzów.

Ogólnie rzecz biorąc, jest to przewodnik po seksualnym życiu zwierząt; owadów i przeróżnych morskich stworzeń. Rossellini (jak sama twierdzi, z braku innego pomysłu i środków na obsadę) wciela się w ich role przebrana w stosowne kostiumy (co ciekawe – częściej gra męskie osobniki). Robi to z takim wdziękiem, dowcipem i taktem, że można posadzić przed ekranem własnego, nieletniego potomka (jeśli nie mamy innego pomysłu, jak odpowiedzieć mu na pytanie: skąd się biorą dzieci? i jesteśmy gotowi na dodatkowe objaśnienia dotyczące anatomii).

Koncept na serię został zdeterminowany specyfiką sposobu dystrybucji – to musiało być coś z wyrazistymi, dobrze skontrastowanymi postaciami, w prostych dekoracjach, które mogłyby być czytelne na niewielkich ekranach telefonów komórkowych. Ograniczony budżet zupełnie niespodziewanie pomógł w wykreowaniu niezwykłej formy. Rekwizyty z kartonu i papier mache, dekoracje i pomysłowe kolorowe kostiumy zbliżają produkcję do spektakli teatrzyków dziecięcych, a hipnotyzująca obecność Rossellini na ekranie jest niewątpliwie dodatkowym walorem.

Dialogi (np. "Moja kochanka jest kanibalem, ale jestem tak napalony, że mi to nie przeszkadza") mają zaiste bardzo dwuznaczny posmak, ale pamiętajmy, że to kwestia wygłaszana przed kopulacją, nie przez porno-aktora z obrożą na szyi, tylko przez samca modliszki. I tak okazuje się, że największe ogiery to muchy ("bzykałbym się parę razy dziennie, przy każdej okazji i z każdą").

Rossellini miała świadomość, że wywoła lekki skandal. Chciała, żeby te filmy były bezpruderyjne i śmieszne, ale i miały wartość edukacyjną. Wcale nie było łatwo znaleźć kogoś do pomocy w reasearchu (zwłaszcza gdy padał tytuł serii). Jeden śmiałek, Claudio Campagna, argentyński biolog, okazał się wielkim entuzjastą pomysłu i nakłonił autorkę do rozszerzenia tematu na morską faunę. Aktorka zwiedziła również kilka instytutów badawczych, poznając zwyczaje seksualne portretowanych w serii osobników.

Jej wysiłki zostały nagrodzone nie tylko poprzez frekwencję przez ekranami, ale i dwie nagrody Webby 2009: dla najlepszej aktorki i w kategorii "filmy eksperymentalne".

Wszystkie odcinki są dostępne online: http://www.sundancechannel.com/greenporno/