Krzysztof Fus – król kaskaderów

Urodził się w 1941 roku w Sandomierzu. Studiował w Wyższej Szkole Wychowania Fizycznego we Wrocławiu. Całe swe zawodowe życie poświęcił kinematografii, głównie jako kaskader, ale także jako aktor, treser, koordynator scen kaskaderskich, fotosista. Był pierwszym polskim kaskaderem filmowym. Dokument Henryka Dederki mu poświęcony nosi tytuł „Autobiografia pośmiertna kaskadera Fusa” (1993), gdyż jego bohater trzykrotnie przeżył doświadczenie śmierci.

Ma na swym koncie pracę na planie blisko 150 filmów i seriali. Debiutował rolą marynarza w „Cała naprzód” (1966) Stanisława Lenartowicza. Później wcielił się w czeczeńskiego bojownika w telewizyjnym „Fataliście” (1967) tegoż reżysera, w dwunastym odcinku „Stawki większej niż życie” (1968) Janusza Morgensterna i Andrzeja Konica, zatytułowanym „Zdrada”, ginął jako łącznik Robert pod kołami pociągu, a w „Zniczu olimpijskim” (1969) Lecha Lorentowicza wykonał brawurowy skok z kolejki linowej.

„Po tamtym wypadku grałem we wszystkich odcinkach »Pana Michała«, spadałem z murów zamku chęcińskiego w »Panu Wołodyjowskim«. W »Soli ziemi czarnej« Olgierd Łukaszewicz zrzucił mnie z dachu. Z trudniejszych wyczynów – w telewizyjnej »Hydrozagadce« wspinałem się po neonie i chodziłem po gzymsach warszawskiego hotelu Bristol. W tym filmie skakałem też z wieży międzynarodowego portu lotniczego Okęcie oraz z dachu pod pędzący samochód. W »Trzeciej części nocy« spadałem z wysokiego balkonu, a w »Agencie nr 1« zamieniałem się w różnych sytuacjach w »żywe« pochodnie” – wspominał na łamach tygodnika „Magazyn Filmowy”.

Współpracował z niemal wszystkimi naszymi najlepszymi reżyserami, m.in. z Andrzejem Wajdą („Wszystko na sprzedaż”, 1968), Kazimierzem Kutzem („Sól ziemi czarnej”, 1969), Andrzejem Żuławskim („Trzecia część nocy”, 1971), Stanisławem Bareją („Miś”, 1980), Jackiem Bromskim („Zabij mnie, glino”, 1987), Juliuszem Machulskim („Kingsajz”, 1987), Krzysztofem Krauze („Nowy Jork – czwarta rano”, 1988), Robertem Glińskim („Łabędzi śpiew”, 1988), Januszem Zaorskim („Panny i wdowy”, 1991), Władysławem Pasikowskim („Psy”, 1992), Jerzym Kawalerowiczem („Za co?”, 1995), Krzysztofem Zanussim („Cwał”, 1995), Janem Łomnickim („Dom”, 1996-2000), Radosławem Piwowarskim („Autoportret z kochanką”, 1996), Filipem Bajonem („Przedwiośnie”, 2001), Andrzejem Kondratiukiem („Córka marnotrawna”, 2001), Jerzym Antczakiem („Chopin. Pragnienie miłości”, 2002), Piotrem Szulkinem („Ubu król”, 2003), Małgorzatą Szumowską („Ono”, 2004), Agnieszką Holland i Kasią Adamik („Janosik. Prawdziwa historia”, 2009), Jerzym Hoffmanem („1920. Bitwa warszawska, 2011), Janem Komasą („Sala samobójców. Hejter”, 2020).

Wcielał się w postaci różnorodnych profesji, charakterów, a nawet… płci, m.in. w „Panu Samochodziku i praskich tajemnicach” (1988) Kazimierza Tarnasa był złodziejem, w „Śwince” (1990) Krzysztofa Magowskiego – rzeźnikiem, w „Dziewczynie z Mazur” (1990) Juliana Dziedziny – bandytą, w „Kilerze” (1997) – ochroniarzem, w „Wiedźminie” (2002) Marka Brodzkiego – żołnierzem, w „Syberiadzie polskiej” (2013) Janusza Zaorskiego – tajniakiem, a w „Misiu” 1980) Stanisława Barei… kobietą, której wypadły włosy, przyniesioną przez męża do kiosku.