Uroczystości pogrzebowe odbyły się w kościele pw. Wniebowzięcia NMP w Babicach. Wzięli w nich udział najbliżsi reżysera. Mszę celebrował duszpasterz Andrzej Luter.
fot. Borys Skrzyński/SFP
Jacek Bromski, prezes SFP w liście pożegnalnym napisał:
"Z wielkim smutkiem żegnamy dzisiaj Janusza Chodnikiewicza, wybitnego reżysera dokumentalistę, laureata nagród w Krakowie, Lipsku, Mediolanie i Wersalu, znakomitego producenta filmowego, działacza społecznego, wieloletniego dyrektora Wytwórni Filmowej „Czołówka”, Wiceprezesa Honorowego Stowarzyszenia Filmowców Polskich.
Był jedną z najbardziej zasłużonych postaci polskiej powojennej kinematografii, członkiem-założycielem Stowarzyszenia Filmowców Polskich, współzałożycielem Polskiej Federacji Dyskusyjnych Klubów Filmowych, członkiem Komitetu Kinematografii.
Przez ponad pół wieku był związany z Wytwórnią Filmową „Czołówka”. Początkowo jako redaktor, później jako reżyser i wreszcie jako wieloletni dyrektor. W tej ostatniej funkcji – aktywnego producenta – odnalazł się chyba najlepiej. Zaprosił do współpracy doświadczonych reżyserów, m.in. Andrzeja Trzosa-Rastawickiego i Antoniego Krauzego.
Zmieniając charakter „Czołówki” zaczął także wspierać początkujących filmowców: Marię Sadowską, Grzegorza Packa czy Adriana Panka. Otworzył również wytwórnię na świat. Efektem tej międzynarodowej współpracy był m.in. holenderski „Charakter”, nagrodzony Oscarem dla najlepszego filmu nieanglojęzycznego.
Przez wiele lat z oddaniem pełnił funkcję Wiceprzewodniczącego Sekcji Filmu Dokumentalnego i Wiceprezesa Zarządu Głównego SFP. Doskonale rozumiał, że produkcja filmów jest jednym z najkosztowniejszych i najbardziej skomplikowanych przejawów działalności artystycznej. Dlatego w pełni angażował się w działania Stowarzyszenia Filmowców Polskich, które prowadziły do stworzenia stabilnych fundamentów polskiej kinematografii, zarówno w wymiarze finansowym, jak i prawnym.
Żegnamy dzisiaj szlachetnego Człowieka i dobrego Kolegę".
***Janusz Chodnikiewicz urodził się 1 maja 1936 r. w Ołyce, na kresach wschodnich II RP. Filmem zainteresował się będąc uczniem radomskiego Liceum Ogólnokształcącego im. Tytusa Chałubińskiego. W latach 1953-1957 studiował polonistykę na Uniwersytecie Warszawskim. Założył tam jeden z pierwszych w Polsce Dyskusyjnych Klubów Filmowych. Był jednym z założycieli Polskiej Federacji DKF-ów i wiceprezesem jej Rady w pierwszej kadencji. Z ramienia Federacji zasiadał w Filmowej Radzie Repertuarowej, która w latach 1956-1981 kształtowała świetny repertuar polskich kin.
- Poprzez DKF-y trafiłem w 1958 r. do „Czołówki”, gdzie szybko i niespodziewanie awansowałem z kierownika archiwum na realizatora Wojskowego Magazynu Filmowego „Radar” - mówi Chodnikiewicz. W 1961 r. zaczął realizować filmy dokumentalne. Nakręcił dokumenty o tematyce wojskowej, zarówno historyczne - np. oparty na pamiętniku proboszcza z Wrocławia Paula Peikerta, zmontowany z unikatowych niemieckich archiwaliów „Wyrok na miasto”, w którym przypomniał walki o miasto na przełomie 1944 i 1945 r., czy „Berlinerstrasse”. 1 maja 1945 - jak i współczesne, m.in. rozpowszechniany w pięciuset (!) kopiach, w tym kilku na taśmie 70 mm, „Żołnierski trud” oraz „Żołnierskie dni”, oba operujące obrazem bez komentarza. Chodnikiewicz podkreśla, że poruszał również cywilne tematy. Dla TVP zrealizował film o Bolesławie Chrobrym „Dux Polonorum – Niemcza 1017 rok”. W „Smakowaniu miodu” ukazał gorzkie aspekty podejmowania przez naszych rodaków, w czasach PRL, pracy za granicą. W filmach „Za Niemca idzie?” i „Kto ty jesteś?” przybliżył międzyludzkie relacje polsko-niemieckie. Jego twórczość nagradzano na festiwalach w Krakowie, Lipsku, Mediolanie i Wersalu.
Od 1987 do 1991 r. Chodnikiewicz był członkiem Komitetu Kinematografii. W 1992 r. został pierwszym cywilnym i pierwszym wyłonionym z konkursu dyrektorem „Czołówki”, którą przeobraził w cywilne studio filmów dokumentalnych i fabularnych. Będąc odtąd producentem filmowym zaprosił do współpracy doświadczonych reżyserów, m.in. Andrzeja Trzosa-Rastawickiego i Antoniego Krauzego, ale pomagał też początkującym, np. Grzegorzowi Packowi, Adrianowi Pankowi, Marii Sadowskiej.
W Stowarzyszeniu Filmowców Polskich Janusz Chodnikiewicz pełnił rozliczne funkcje, m.in. wiceprzewodniczącego Sekcji Filmu Dokumentalnego, wiceprezesa Zarządu Głównego. Dzięki staraniom Chodnikiewicza i Krystyny Krupskiej-Wysockiej Stowarzyszenie uzyskało w 1995 r. licencję na zbiorowe zarządzanie prawami autorskimi, co jeszcze bardziej wzmocniło pozycję SFP.
W 2012 roku Janusz Chodnikiewicz, wiceprezes honorowy SFP, otrzymał Nagrodę Stowarzyszenia Filmowców Polskich za wybitne osiągnięcia artystyczne i wkład w rozwój polskiej kinematografii.