Umberto D.

Umberto Domenico Ferrari to emerytowany urzędnik. Jest sam, monotonię oraz pustkę samotnych dni pomaga mu znieść Flick, ukochany piesek. Mimo choroby oraz niskiej, coraz bardziej dewaluującej się emerytury stara się zachować swą egzystencję na godnym poziomie. Gdy pojawiają się problemy z płaceniem czynszu, podnajmuje mieszkanko na godziny. Mimo to bieda coraz bardziej zagląda mu do oczu. Z powodu zaległości z komornym po trzydziestu latach zostaje wyrzucony z wynajmowanego mieszkania. Współczuje mu tylko ciężarna służąca, która wkrótce pewnie też straci dach nad głową. Próbuje żebrać, ale osobista godność mu na to nie pozwala, w ostatniej chwili cofa wyciągniętą rękę, udając, że jedynie bada, czy nie pada deszcz. Pozostaje mu tylko jedyne, ostateczne wyjście. Ale musi zrobić coś z psem. Gdy oddanie go do schroniska dla bezdomnych zwierząt nie powiedzie się, razem ze swym przyjacielem idzie na tory. Pies w ostatniej chwili jednak zrywa więzy, pan podąża za nim, instynkt życia zwycięża.

„Umberto D.” Vittorio De Siki to czołowe dzieło włoskiego neorealizmu, ważnego nurtu w historii kina, w którym – jak zakładał Cesare Zavatini, jego teoretyk i współtwórca – prawda winna być podstawą artystycznego dialogu. Warto zauważyć, że Zavatini był współautorem scenariusza tej przejmującej opowieści o życiu włoskiego emeryta w coraz bardziej niesprzyjającej mu powojennej rzeczywistości. Neorealistom chodziło o odfabularyzowanie kina. Uważali, że to życie jest największym spektaklem, a ukazujący je w swoich filmach reżyser winien pełnić jedynie funkcję objaśniacza. Poprzez szarość zdjęć – bez efektowności, często bez dodatkowego oświetlenia – realizowanych w autentycznych dekoracjach, a także angażowanie naturszczyków, starali się włoscy filmowcy oddać powojenne życie swego kraju takim, jakim ono było naprawdę, z wszelkimi jego problemami. I takie były najlepsze filmy Vittorio De Siki: „Dzieci ulicy” (1946), „Złodzieje rowerów” (1948) i chyba najbardziej wzruszający „Umberto D.”