Bulwar Zachodzącego Słońca

W jednej z pierwszych scen widać pływające w basenie zwłoki mężczyzny. Owym pechowcem jest Joe Gillis, niespełniony filmowy scenarzysta, który już z zaświatów snuje swoją historię. Mieszcząca się przy bulwarze Zachodzącego Słońca posiadłość, gdzie przyszło mu dokonać żywota, należy do starzejącej się eksgwiazdy epoki kina niemego Normy Desmond, mieszkającej w tej ogromnej, zapuszczonej rezydencji jedynie z lokajem Maxem. Gillis trafia tam zupełnie przypadkiem, uciekając przed ścigającymi go za długi urzędnikami, ale zostaje znacznie dłużej, niż początkowo zakładał. Wszystko ze względu na jego profesję, w czym kobieta widzi sporą szansę powrotu na hollywoodzkie salony. Balansujący na granicy bankructwa Joe, skuszony wysokim honorarium, przyjmuje zlecenie polegające na opracowaniu scenariusza napisanego przez Normę, a mającego stanowić jej wielki come back. Wspólna praca kobiecie jednak nie wystarcza. Obsypując Gillisa drogimi prezentami, szybko robi z niego swojego utrzymanka. Młody scenarzysta kilkakrotnie chce odejść, ale każda próba kończy się w ten sam sposób – emocjonalnym szantażem Normy i w efekcie niepowodzeniem. Gdy Gillis w końcu wyjawia jej prawdę o kompletnej klapie planowanej produkcji, a także wspomina o Betty, dziewczynie, w której się zakochał, Norma w przypływie zazdrości zabija go. W ostatniej, przerażającej scenie, gdy rezydencja opanowana jest przez policjantów i przedstawicieli mediów, kobieta w pełnym makijażu z gracją schodzi po schodach przekonana, że właśnie zaczynają się zdjęcia.

„Bulwar Zachodzącego Słońca” to niezwykle odważny i szalenie przenikliwy portret filmowej Fabryki Snów, który mocno zbulwersował samego Louisa B. Mayera. Przyjmując konwencję znaną z kina noir, Billy Wilder demitologizuje Hollywood i przedstawia je jako pełne cynizmu i okrucieństwa miejsce, mogące w dowolnym momencie złamać każdą, nawet najlepiej zapowiadającą się karierę. Wybiera na to okoliczność szczególną z historii kina, a mianowicie konsekwencje związane z przełomem dźwiękowym, w gorzkim tonie odnosząc się również do dumy Hollywod, jakim był system gwiazd. Jego bohaterka – Norma Desmond – była wielką diwą kina niemego, pracującą z najlepszymi reżyserami, która po wprowadzeniu dźwięku, a co za tym idzie ewolucji X Muzy, odeszła w zapomnienie, zupełnie jednak tego faktu nie akceptując. Jej dramat podkreśla jednak przede wszystkim hipokryzja wszystkich dookoła, a związanych z filmowym światkiem. Obok dwóch wyśmienitych głównych kreacji: Glorii Swanson i Williama Holdena (postać tę miał zagrać Montgomery Clift), siłę tego mocnego, autotematycznego ciosu wymierzonego w jeden z amerykańskich mitów wzmacnia aktorski udział wybitnych postaci kina: Ericha von Stroheima, Cecila B. DeMille’a, Anny Q. Nilsson oraz gwiazdy kina niemego Bustera Keatona, mówiącego w jednej ze scen znamienne słowo: „Pas”.