Kopciuszek

Po śmierci ojca życie Kopciuszka zmienia się diametralnie. Zmuszona do mieszkania z macochą i dwiema przyszywanymi siostrami Anastazją i Gryzeldą dziewczyna pełni tak naprawdę rolę ich służącej. Każdy kolejny dzień wygląda dla niej dokładnie tak samo, a wypełniony jest sprzątaniem, gotowaniem i spełnianiem każdej zachcianki trzech nieznośnych kobiet. Mimo to nie traci pogody ducha, odnajdując swój azyl w małej, ciasnej izbie na poddaszu wśród swoich „kompanów” – myszek, ptaszków i psa Bruno. Tymczasem w królewskim pałacu największym marzeniem panującego monarchy jest ożenek jego jedynego syna, przyszłego następcy tronu. W tym celu wyprawiony zostaje bal, na którym książę ma znaleźć idealną kandydatkę, a zaproszone zostają wszystkie szlachetnie urodzone panny. Macocha widzi w tym szansę, by swatając którąś z córek, „wkupić” się do rodziny królewskiej. Tymczasem książę zafascynowany jest tajemniczą nieznajomą, która jednak gdy wybija północ, w pośpiechu opuszcza bal, gubiąc na schodach pantofelek. Zdesperowany, nic nie wiedząc o pięknej dziewczynie, ogłasza, że jego żoną zostanie ta, na którą pasował będzie ów bucik.

„Kopciuszek”, autorstwa francuskiego barokowego baśniopisarza Charles’a Perraulta, należy do absolutnego kanonu baśni przekazywanych z pokolenia na pokolenie. Ta uniwersalna, prosta opowieść o młodej dziewczynie, której los całkowicie się odmienia w jednej chwili, stanowiła atrakcyjny, wdzięczny i w gruncie rzeczy gotowy materiał dla kina. Stąd nie dziwi duże zainteresowanie przekładające się na szereg ekranizacji, spośród których bez wątpienia najlepszą jest ta zrealizowana w studiu Walta Disneya pod kierunkiem trzech czołowych reżyserów: Clyde’a Geronimiego, Wilfrieda Jacksona i Hamiltona Luske. Disneyowski „Kopciuszek”, co nie jest żadną niespodzianką, urzeka piękną, charakterystyczną kreską, ale uwagę przykuwa także musicalowy charakter, w jakim zrealizowana została ta baśniowa opowieść. Zresztą muzyczna strona animacji, barwnie podkreślana przez wszechobecne tu zwierzęta, została szczególnie doceniona, i to – co ciekawe – podczas najważniejszych festiwali kina autorskiego – w Wenecji i Berlinie, zdobywając na tym drugim nagrodę Złotego Niedźwiedzia.