Lourdes

Lourdes. Cierpiąca na stwardnienie rozsiane Christine spędza swoje życie na wózku, postanawia więc udać się na pielgrzymkę w nadziei na cudowne uleczenie. Zajmuje się nią wolontariuszka Maria, która dba, by jej podopieczna uczestniczyła we wszystkich rytuałach i procesjach. Jej nadgorliwość zostaje skarcona przez Kunona, innego wolontariusza i znajomego Christine z wycieczki do Rzymu. Tej nocy Christine siada w łóżku, wstaje i sama się ubiera. Pielgrzymi z jej grupy są przekonani, że doświadczyła cudu, co budzi w nich uczucie zazdrości. Jednak badania medyczne nie są jednoznaczne. Christine nadal uczestniczy w obrzędach, ale już bez wózka. Wieczorem uczestniczy w przyjęciu na swoją cześć, otrzymuje nagrodę dla najlepszego pielgrzyma, tańczy z Kunonem. Zmęczona, powracana swój wózek inwalidzki.

Trzeci film Austriaczki Jessiki Hausner dotyka problemu wiary i świętości, jakkolwiek reżyserka nie próbuje analizować tych kwestii. „Lourdes” poprzestaje na opisie: z jednej strony miejsca, gdzie cudy się zdarzają, z drugiej zaś ludzi, którzy na cud liczą. Jej medium jest trzydziestoletnia chora, przykuta do wózka. Nie wydaje się gotowa na cud, a jednak tego cudu doznaje. Czy zasłużyła na niego? Nie wydaje się zbyt gorliwa w swojej wierze, nie ma w niej ekscytacji, ani też szczególnej radości z uzdrowienia. Sylvie Testud pokazując na ekranie zwykłą kobietę daje jedną z najciekawszych swoich kreacji, wyróżnioną Europejską Nagrodą Filmową. Niczym się nie wyróżnia, wtopiona w tłum pielgrzymów, staje się uczestniczką quasireportażu, ukazującego życie, jakim ono jest naprawdę. Tylko tyle i aż tyle. Na festiwalu w Wenecji „Lourdes” otrzymało aż pięć nagród, jest też laureatem festiwalu w Warszawie.