Maradona by Kusturica

Niecodzienne spotkanie dwóch indywidualności, argentyńskiego piłkarza Diego Maradony i bośniackiego reżysera Emira Kusturicy. W założeniu nieobiektywne – wprawdzie Kusturica sięga po materiały archiwalne, ale kiedy oddaje głos swemu bohaterowi nie szuka prawdy, wręcz unika komentarza. Tymczasem wizja świata nakreślona przez Maradonę jest co najmniej kontrowersyjna. Jak owa „ręka Boga”, która pozwoliła ma strzelić gola ręką w meczu z Anglią w ćwierćfinale Mistrzostw Świata w Meksyku 1986 roku (Argentyna sięgnęła wówczas po tytuł mistrzowski), a która – jego zdaniem – była karą za wojnę o Falklandy w 1982 roku, czy też jego przyjaźnie z politykami pokroju Fidela Castro czy Hugo Chaveza.

Opowieść o wielkim piłkarzu jest zarazem opowieścią o reżyserze filmu. Emir Kusturica wręcz nie wychodzi z kadru, usiłując przedstawić Maradonę jako bohatera swoich filmów – na przykład, ubogie dzieciństwo postaci z filmów Kusturicy ma być odbiciem życia piłkarza. To nieco zaskakujące podejście do tematu nie zmienia faktu, że Kusturica ma niezwykłe wyczucie filmu – bramki Maradony wmontowane w jego wypowiedzi podnoszą ich atmosferę emocjonalną, rozmowy z politykami podziwiającymi Maradonę – jak z Fidelem Castro – uczą pokory, zaś wizyta piłkarza na belgradzkim stadionie Crvenej Zvezdy, zniszczonym w wyniku bombardowania NATO, nabiera wymowy politycznej – tak samo wątpliwej jak wygłaszane przez Maradonę opinie o wielkiej polityce.