WALL-E

Tytułowy bohater tej wzruszającej animowanej opowieści – WALL-E (Wysypiskowy Automat Likwidująco-Lewarujący E-klasa) – to sympatyczny ziemski robocik, który czuje się ogromnie samotny, gdyż pozostał sam jeden na naszej planecie. Wszyscy mieszkańcy Ziemi w 2105 roku – na czas akcji „Miotła” – zmuszeni zostali do jej opuszczenia z powodu ogromnego zaśmiecenia. Odjechali na pokładzie ogromnych promów kosmicznych w siną dal. Pośród śmieci, które pokryły ziemską powłokę, po prostu nie dało się żyć. Robocik WALL-E, który potrafi myśleć i czuć, jest w fatalnym stanie – smutny, zdołowany, znudzony. Jedyna jego rozrywka to oglądanie ocalałej kasety ze słynnym musicalem „Hello Dolly” Michaela Stewarta, przeniesionym na ekran w 1969 roku przez Gene'a Kelly'ego, z Barbrą Streisand i Walterem Matthau w rolach głównych. To ostatni film, jaki pozostał na Ziemi po opuszczeniu jej przez ludzi. Pewnego dnia WALL-E poznaje EVE, uroczą przybyszkę z innej planety. I zakochuje się od pierwszego wejrzenia...

„WALL-E” to dziewiąty pełnometrażowy film wyprodukowany przez amerykańską wytwórnię Pixar. „Robimy filmy, jakie sami chcielibyśmy zobaczyć” – jak mantrę powtarzają jej twórcy. I dodają: „Nasze filmy tworzone są przez ludzi. Komputer to tylko narzędzie”. Taki jest właśnie „WALL-E” Andrew Stantona, autora „Dawno temu w trawie” (1998) oraz „Gdzie jest Nemo?” (2003). Nie fajerwerki techniczne, biegłość techniczna są w nim najważniejsze (choć perfekcją warsztatową filmy Pixara mogą imponować), a uczucia, to one wbijają widza w fotel. To typ kina chaplinowskiego, gdzie wybuchom śmiechu często towarzyszą chwile wzruszenia. „Najbardziej intrygująca wydała mi się całkowita samotność robota i empatia, jaką jego niezwykła sytuacja może wzbudzić u widowni. Przeciwieństwem wielkiej samotności jest miłość i bliskość. Stąd już był tylko krok do konceptu maszyny zakochanej w drugiej maszynie. Potem pojawiła się myśl, że uczucie jednego małego robota może dać ludzkości drugą szansę” – wyznaje Stanton.