Braveheart - Waleczne Serce

Burzliwy koniec XIII wieku. Król Szkocji umiera, nie zostawiając po sobie następcy tronu. Korona trafia w ręce Anglików i bezwzględnego Edwarda Długonogiego, który szczególnie okrutnie rozprawia się ze swoimi nowymi poddanymi. Świadkiem jednego z takich zdarzeń, kiedy to pod pozorem pokojowych negocjacji dochodzi do zbiorowego mordu, jest kilkuletni William. Po śmierci ojca i brata chłopiec trafia pod skrzydła wuja Argyle’a, który zapewnia mu wszechstronną edukację. Kilkanaście lat później William Wallace powraca w rodzinne strony, chce założyć rodzinę i prowadzić spokojny żywot. Spotyka przyjaciółkę z lat dziecięcych Murrow, by wkrótce potajemnie ją poślubić w obawie przed hańbiącym angielskim prawem pierwszej nocy. Nie będzie im dane długo nacieszyć się miłością, gdyż kobieta, broniąc się przed angielskimi żołnierzami, rani jednego z nich, za co zostaje publicznie stracona. Wallace rozpoczyna prywatną krucjatę, która wkrótce staje się czymś o wiele ważniejszym. Zbrojnym powstaniem będącym walką o wolność z angielską tyranią, a z jej przywódcy czyniącym największego szkockiego bohatera w historii.

Jeden z popularniejszych aktorów ostatniego dwudziestolecia Mel Gibson od początku sprawował pieczę na tą wielkobudżetową produkcją. Nie mogło być bowiem inaczej, gdyż taki był warunek studia Paramount. Jednak dotyczył on jedynie obsadzenia roli głównej. Reżyserem „Braveheart. Walecznego serca” mający w tej roli na swoim koncie ledwie jeden tytuł („Człowiek bez twarzy”, 1993) Gibson został nieco później. Ponoć było to związane z odrzuconą propozycją ze strony Terry’ego Gilliama, którą złożył sam aktor. Niemniej jednak Mel Gibson jako reżyser zaskoczył cały filmowy świat. Stworzył dojrzały fresk historyczny, idealnie rozkładając akcenty niczym wytrawny hollywoodzki gracz. „Braveheart” z jednej strony ujmuje zrealizowanymi z ogromnym rozmachem scenami batalistycznymi (sekwencja bitwy pod Stirling kręcona była przez sześć tygodni), z drugiej prawdziwie wzrusza melodramatycznym tonem. Obraz doceniony został przez Amerykańską Akademię Filmową, która uhonorowała go pięcioma Oscarami, a ekranowa przemowa Williama Wallace’a przed jedną z bitew na stałe weszła do historii kina.