Światła wielkiego miasta

Uroczystość odsłonięcia pomnika „Pokój i Dobrobyt” kończy niespodziewany widok śpiącego na nim włóczęgi.
Jego współczucie wzbudza niewidoma uliczna kwiaciarka, która bierze go za bogatego młodzieńca. Uratowany przez tego samego trampa niedoszły samobójca, milioner, hojnie go obdarowuje. Tylko po pijanemu traktuje wybawcę przyjaźnie, toteż biedak chętnie towarzyszy mu w suto zakrapianych przyjęciach, zaś pieniędzmi, które od niego dostaje, dzieli się z też ledwo wiążącą koniec z końcem kwiaciarką. Wyjazd milionera do Europy pozbawia włóczęgę źródła dochodu. Nędzarz idzie więc do pracy, ale traci ją i próbuje bez powodzenia szczęścia w płatnych walkach bokserskich.
Po powrocie wstawiony milioner wręcza włóczędze tysiąc dolarów. W tym czasie w rezydencji milionera grasują bandyci. Zaalarmowana policja podejrzewa, że włóczęga ukradł pieniądze. Udaje mu się uciec i przekazać
je kwiaciarce na operację oczu. Wkrótce zostaje aresztowany i idzie do więzienia. Po wyjściu na wolność spotyka widzącą już kwiaciarkę, która rozpoznaje w nim swego dobroczyńcę po znanym sobie dotyku jego ręki.

Przytoczona wyżej ostatnia scena „Świateł wielkiego miasta”, w której dotyk dłoni uświadamia kwiaciarce (Virgilia Cherill), że „bogatym młodzieńcem”, któremu zawdzięcza odzyskanie wzroku, jest niepozornym biedakiem (w tej roli oczywiście Charlie Chaplin), należy do największych osiągnięć liryki filmowej.
Sam film – przygotowywany dwa i pół roku, kręcony 190 dni (scenę pierwszego spotkania trampa z kwiaciarką powtarzano 300 razy!) – uchodzi za jedno z arcydzieł Chaplina. Nie brakuje w nim scen zabawnych, z meczem bokserskim na czele, ale nad całością dominuje ton tragikomiczny i sentymentalny. Wyczuwa się również ostrzeżenie artysty przed mroczną stroną życia w metropoliach, które zaludnia samotny tłum zagubionych jednostek.
Plansza tytułowa głosi: „Komedia romantyczna w PANTOMIMIE (podkr. A.B.) według scenariusza i w reżyserii Charlesa Chaplina. No właśnie: genialny komik uważał kino za formę pantomimy i nie cierpiał dźwięku, którym już od czterech lat rozbrzmiewały ekrany. Nakręcił „Światła wielkiego miasta" jak film niemy, ale wiedząc, że w tej postaci nie będą one mieć szans na dystrybucję, dołożył skomponowaną przez siebie muzykę oraz humorystyczne efekty akustyczne,
np. bełkot parodiujący oficjalne przemówienia w scenie odsłonięcia pomnika.