Zawód: Reporter

Angielski dziennikarz David Locke zatrzymuje się w hotelu w jednym z afrykańskich krajów. Po nagłej śmierci sąsiada z pokoju obok, Robertsona, podejmuje szybką decyzję, by zmienić własną tożsamość. Zamienia paszporty, przenosi ciało mężczyzny do swojego pokoju i zgłasza zgon Locke’a w recepcji, podając się za Robertsona. Następnie wyjeżdża do Monachium na umówione spotkanie Robertsona, który był biznesmenem. W dworcowej skrytce znajduje rysunki broni. Okazuje się, że Robertson handlował bronią z odbiorcami w Afryce. Dwaj mężczyźni przybyli na spotkanie wypłacają Davidowi część należnych pieniędzy i umawiają się na kolejną transzę, tym razem w Barcelonie.
Tymczasem żona Davida, Rachel, żyjąca z mężem w separacji, pragnie zobaczyć się z Robertsonem, by porozmawiać o śmierci Davida. Czeka w umówionym miejscu w Barcelonie, ale nadaremnie. Locke próbuje ratować się z opresji, prosząc o pomoc nieznajomą dziewczynę. Jej zadaniem jest wyniesienie walizek z hotelu i uregulowanie za niego rachunku. Następnie oboje jadą na południe. Rachel zgłasza sprawę na policję. Ostatecznie David wynajmuje pokój w hoteliku w niewielkim miasteczku pod Almerią. Rozstaje się z towarzyszącą mu dziewczyną. Gdy zostaje sam, pod hotel podjeżdża dwóch mężczyzn. Wkrótce później do jego pokoju wchodzi Rachel z policją. David nie żyje.

Film wyreżyserowany przez Michelangelo Antonioniego to kino refleksyjne, oparte na aluzji i niedopowiedzeniu, wymagające skupienia. Gatunkowo najbliżej mu do kryminału i filmu policyjnego. Ukazuje bohatera, który pragnie uciec od siebie samego, od frustrującej go przeszłości oraz krępującego wolność środowiska. Dominantą charakterologiczną Davida, zagranego wirtuozersko przez Jacka Nicholsona, jest rozpacz, będąca jego ogólnym spojrzeniem na życie. Dlatego spontanicznie przybiera on tożsamość kogoś innego, nieświadomy konsekwencji, jakie niosą za sobą interesy Robertsona. Zamiast upragnionej swobody i spokoju będzie mu odtąd towarzyszyć widmo śmierci.
„Zawód: reporter” to wedle określenia reżysera kino „intymnej przygody”. Udało mu się stworzyć klimat wyobcowania zarówno samego bohatera, jak też otaczających go ludzi i krajobrazu. Warstwę dźwiękową filmu stanowią głównie naturalne odgłosy. Nieprzypadkowo została też wybrana profesja Davida: zawód reportera dyktuje konieczność wnikliwej obserwacji świata, co dało reżyserowi większe możliwości komentowania rzeczywistości. Mistrzowskim osiągnięciem Antonioniego oraz operatora Luciano Tovoli jest trwająca nieprzerwanie przez siedem minut sekwencja kończąca film.