Finansowanie kinematografii europejskich ze źródeł publicznych cz. III

 
PISF stworzono na wzór istniejących już europejskich instytucji wspierających kinematografię, został on jednak dostosowany do polskiego prawodawstwa i specyfiki sektora audiowizualnego. Do jego głównych zadań należy wspieranie produkcji i promocji filmu, upowszechnianie kultury filmowej oraz ochrona dziedzictwa kulturalnego w dziedzinie filmu. Instytut co roku wspiera i dofinansowuje polską kinematografię sumą blisko 120 mln zł.
Od 2007 roku coraz więcej polskich samorządów lokalnych zauważa korzyści płynące z prowadzenia regionalnej polityki audiowizualnej. W wielu miastach powstają instytucje i departamenty, pełniące funkcję film commision - ułatwiające i usprawniające wszelkie procedury administracyjne, logistyczne i związane w wyborem lokalizacji dla produkcji filmowej. Kolejne samorządy uświadamiają sobie, jak ogromny wpływ na promocję regionu i jego rozwój gospodarczy może mieć stworzenie warunków zachęcających twórców filmowych do lokowania swoich produkcji na danym terenie i angażują się w tworzenie regionalnych funduszy filmowych. Jak dotąd dwa regiony - Łódź i Śląsk - wsparły produkcję filmową za pomocą środków samorządowych - miejskich i wojewódzkich - w ramach funduszu filmowego w formie konkursu. Prace nad stworzeniem regionalnego funduszu filmowego są już bardzo zaawansowane we Wrocławiu, Poznaniu, Krakowie, Lublinie i Gdyni. Do tej listy wciąż dołączają kolejne samorządy.



Zarówno przy tworzeniu Polskiego Instytutu Sztuki Filmowej, jak i regionalnych funduszy filmowych, Polska czerpie z najlepszych europejskich przykładów. Kolejnym krokiem są więc działania mające na celu stworzenie w polskim systemie prawnym znanych innym państwom (na przykład Wielkiej Brytanii, Belgii czy Węgrom), stymulujących rozwój kinematografii zachęt podatkowych i ulg, oraz regulacji uwzględniających specyfikę tej branży, zachęcających inwestorów i podmioty zagraniczne do produkcji bądź koprodukcji audiowizualnej w Polsce.
Jednym z rozwiązań mogłoby być usprawnienie systemu zwrotu podatku VAT producentom zagranicznym. Procedura ta w chwili obecnej trwa nawet 6 miesięcy. Bardziej zaawansowanym krokiem byłoby wprowadzenie 0% stawki VAT, co nie tylko przyciągnęłoby inwestorów zagranicznych, ale też w znacznym stopniu obniżyłoby koszty produkcji audiowizualnej w Polsce. Jednak najczęściej stosowanym rozwiązaniem w Europie jest system zachęt bądź ulg podatkowych, lub też możliwość odpisu inwestycji poniesionej na produkcję audiowizualną.
Wciąż trwają dyskusje nad możliwością wykorzystania funkcji finansów publicznych w celu wsparcia krajowej produkcji audiowizualnej, jak i przyciągnięcia inwestycji zagranicznych. Doświadczenia innych państw pokazują, że można tego dokonać w zgodzie z regulacjami dotyczącymi pomocy publicznej oraz przez wspólny system podatku od wartości dodanej.

Materiały do broszury informacyjnej PISF, wrzesień 2008, przygotowane przez Iwonę Burzyńską

fot. K. Kiljan