Hsiao-hsien Hou

Reżyser, scenarzysta, producent i aktor tajwański. Urodził się 8 kwietnia 1947 roku w Meixian (Chiny). Rok później jego rodzina uciekła na Tajwan. Jest absolwentem tamtejszej Narodowej Akademii Sztuk Pięknych (1972). Karierę filmową rozpoczął jako scenarzysta i asystent reżysera. Samodzielnie debiutował w 1980 roku „Miłą dziewczyną" („Jiu shi liu liu de ta"). Dużą popularność przyniosła mu trylogia: „Miasto smutku" („Bei qing cheng shi", 1989), nagrodzone Złotym Lwem na festiwalu weneckim (1989), „Lalkarz" („Hsi meng ren sheng”, 1993), uhonorowany Nagrodą Jury w Cannes (1993), i „Dobry mężczyzna, dobra kobieta" („Hao nanhao nu”, 1995).

Jeden z czołowych – obok Edwarda Yanga i Tsai Ming-lianga – reżyserów tajwańskiej nowej fali. Tworzy nieśpieszne, pogłębione psychologicznie kino współczesne, poświęcone przyjaźni, dojrzewaniu, miłości, często sięgając do wątków autobiograficznych. Jego filmy rozgrywają się na Tajwanie, z wyjątkiem „Kwiatów Szanghaju" („Hai shang hua", 1998), które zrealizował w Chinach. Jak przyznaje, duże wrażenie wywarły na nim filmy włoskiego neorealizmu i francuskiej Nowej Fali, a wielką inspiracją dla twórczości stało się kino Yasujirō Ozu. Japońskiemu mistrzowi dedykował – zrealizowane w Tokio – „Café Limière" („Kôhî jikô", 2003). Z kolei „Podróż czerwonego balonika” („Voyage du ballon rouge", 2007) zainspirował słynny „Czerwony balonik" („Le Ballon rouge", 1956) Alberta Lamorisse'a. Niezwykle interesujące narracyjnie są „Trzy miłości” („Zui hao de shi guang", 2005), w których wykorzystując poetykę melodramatu, snuje trzy – rozgrywające się w różnych czasach – opowieści, połączone postaciami granymi przez tych samych aktorów. Większość scenariuszy do filmów Hou Hsiao-hsiena powstała przy współpracy z T’ien-Wen Chu (z którą pracuje od 1983) i Nien-Jen Wu (ich pierwszy wspólny film to „Lian lian feng chen" (1987). Stałym operatorem jego filmów jest Mark Lee Ping Bin, a ulubionymi aktorami: Chen Chang, Qi Shu, Tadanobu Asano, Jack Kao i Tony Leung.